و در واقع بیشتر منافع دولت رو تامین میکنند

در این نوع مالکیت، مدیریت رسانه به عهده نهادی جدای از دولت و نهاد حاکمیت صورت میگیرد که منافع عموم جامعه را دنبال میکند

مالکیت عمومی در هر جامعه‎اي، چيزهايي هست كه متعلق به شخص يا اشخاص نيست، بلكه متعلق به همه است. تعلق اين چيزها به همه، اگر چنان باشد كه حتي دولت هم نتواند به نمايندگي از طرف عموم مردم، آن ‎را بفروشد و به اشخاص حقيقي يا حقوقي واگذار كند، مالكيت عمومي نام مي گيرد.

مالکیت خصوصی هم همونطور ک از اسمش مشخص هست، تحت مدیریت و مالکیت شخص حقیقی یا حقوقی قرارداره و منافع اون رو تامین میکنه

در دولتی و خصوصی که مشخص هست هزینه ها از کجا تامین مبشه

تامین هزینه در هر کدوم از این مالکیت ها هم متفاوته

اما در مورد عمومی یا ملی، ضمن دریافت کمک‌های حکومتی و دولتی، هزینه‌های خود را عمدتا از محل پرداخت‌های عمومی و حق اشتراک‌های مردمی نیز تأمین می‌کنند و ارتباط دولت با آنها در حد نظارت است. قوانین و مقررات این‌گونه سازمانها را هم نهادهای مردمی، مثل مجلس و شوراها صنفی وضع می‌کنند.

که هزینه های خودش رو از طریق بودجه مصوب، مالیات ها، بخشی از هزینه های مربوط به قبوض انرژی، پیام های تجاری، و شرکت های تولیدی وابسته تامین میکنه

در ایران مالکیت رسانه در هر سه شکل وجود داره، اما در رسانه هایی مثل صدا و سیما(رادیو و تی وی) فقط مالکیت عمومی یا ملی وجود داره

یکی از جهت سیاست های اعمال شده بر رسانه

و دوم میزان پاسخگویی به مخاطب

اهمیت مالکیت رسانه از دو بعد قابل بررسی هست