بسم الله الرحمن الرحیم #ارزش_رفتار #عبادت رفتارهای دینی، اگر بر پایه‌ی عقده‌ها و آسیب‌های روانی بنا شوند، ارزش واقعی خود را از دست می‌دهند. 🔹اگر اعمال دینی تنها نمودهایی از زخم‌ها و شاکله‌های آسیب‌دیده‌ی روانی ما باشند، حتی اگر با اصول و آموزه‌های دینی هم‌خوانی داشته باشند، دیگر معنای حقیقی نخواهند داشت. به عبارتی، وقتی رفتارهای ما، همچون گریه و اشک‌ریزی که در متون دینی و سخنان عالمان بزرگ به‌طور برجسته آمده، تنها واکنش‌های هیجانی ناشی از «عدم ثبات هیجانی» باشند، دیگر نمی‌توان آن‌ها را جلوه‌ای از بندگی حقیقی و معنوی دانست. این اعمال، گرچه در ظاهر دینی به نظر می‌آیند، ممکن است تنها عکسی از بی‌ثباتی درونی ما باشند. ♦️همچنین، واژه‌هایی مانند « #جهاد » و تلاش در متون دینی، که بار معنایی بسیار بالایی دارند، ممکن است در حقیقت بازتابی از جبران «حقارت‌های دوران کودکی» یا شکست‌های روانی باشند که در قالب احساس وظیفه و تکلیف مذهبی بروز می‌کنند. در این صورت، این اعمال نه به‌عنوان جهاد در راه خدا، بلکه به‌عنوان تلاشی برای فرار از اضطراب‌ها و ضعف‌های درونی، ظاهر می‌شوند. ▪️در نهایت، باید بدانیم که اعمال دینی ما باید نشانه‌ای از سلامت روانی و آگاهی راستین باشند، نه تلاشی برای فرار از خود یا بازسازی عقده‌ها و زخم‌های روحی‌مان. تنها در چنین صورتی است که رفتارهای دینی ما از عمق و اصالت برخوردار خواهند بود و به حقیقت معنوی خود می‌رسند. 🔰حالا از کجا باید بفهمیم رفتار ما از کدام نوع است؟ برای تشخیص اینکه رفتار دینی‌مان نشأت گرفته از آگاهی و سلامت روانی است یا ناشی از عقده‌ها و زخم‌های درونی، باید به دقت به نیات و انگیزه‌های خود نگاه کنیم. آیا عمل ما از سر آرامش و فهم است، یا تلاشی برای فرار از احساسات ناخوشایند و ناتمامی در درون؟ آیا در عمل خود، به‌دنبال تصحیح رابطه‌ام با خدا و دیگران هستیم یا می‌خواهیم به‌طور ناخودآگاه کمبودهای روانی خود را پر کنیم؟ پاسخ به این سوالات می‌تواند راه‌گشای ما در فهم ماهیت رفتارهای دینی‌مان باشد. اما این کار نیز دشوار است و نیازمند خودآگاهی عمیق و تمرین مداوم. امیدوارم که بتوانم به زودی در پستی مهارت‌های آن را با شما به اشتراک بگذارم. #روان_شناسی #مددکاری_اجتماعی #سه_میم #شخصیت #مقاله #رشد @semimm