من هیچ وقت به امام حسن فکر نمیکردم. هر وقت خواستم برا حضرت ۱۲۸ و شاه ایران بنویسم خودم از قلمم جا میموندم و تهش اشک بود و جوهر پخش شده. آقا خواستیم هر وقت بنویسیم حسن، وسطش یه "ی" اضاف کرده سر میگرفتیم حسینمونو. انگار خود کریم اهل بیت خواسته ببخشه دلمونو به داداششُ بدم گره زده بند بندمونو بهش. آقا امشب هی گفتیم حسن و هی گفتیم حسن و خجالت میکشم از گفتنش ولی برا اولین بار اشکمون بعد ۱۷ و اندی سال ریخ برا جیگر خون گرفته ی مولا. یهو یادمون اومد از کوچه ای که حسن دید و روحش جدا شد. یهو یادمون اومد کوچه ای که کمر مادرو خم کرد و زانو های پسرو. یهو یادمون اومد حسن درد علیو بیشتر درک میکرده پا به پاش بود همیشه. یهو یادمون اومد حسن برادر بزرگه بوده و نباید میذاشت زینب فرق بریده ی باباشو ببینه. یهو یادمون اومد حسن زیادی تنها بوده از به قول امروزیا رفیقاش خورد. یهو یادم اومد دشمن حسینم رو به روش بوده و خائن حسن تو قلبش. یهو یادم اومد خاک بر سر بی معرفتت فریاد که نفهمیدی و نمیفهمی هیچ وقت باس خون گریه کنی برا غربت و مظلومیت حسن. یهو تلنگر شد امامت اون موقع خودش تنها بود و الانم یادش. یاد حسن مظلومه، بیشتر از خودش و تو نفهمیدی و نمیفهمی. زیادی غرق ِ حواشی شدی، خب؟(:

:)💔

داره میاد دوباره باز بوی محرم . .💔

💔

-

فرصت بده ای روحِ جنون تا غزل بعد در غیرت ما نیست که در ننگ بمیریم

اقای امام حسین دورت شلوغه نکنه مارو یادت رفته باشه؟؟؟💔