گُـل ، دهـانـش وا ، بـه مَـــدحِ خــنـده ات بُلبُل ای شیـریـن سـخـن! شرمـنده ات مـژه هـا را بـــاز خـنـجـر کـرده ای؟! جــانِ مـن! ، قـصـدِ بـرادر کـرده ای؟! بـاز هـم از چـهـره افـکـنـدی نـقــاب؟! دوست داری گُـر بـگـیـرد آفـتـــــاب؟! سَـروِ مـن! ، قـد راست کردی باز هم؟! تــو نـگـفـتـی می شود شـمـشـاد ، خَـم؟! نـیـسـتـی آیـا بـه فـکـرم ، نـورِ عـیــن؟! دوست داری بشکـند پـشتِ حـسـیـن؟! باشد ، امـا چـشـمِ مـاهـی هـا به توست مـاهـیـان امـیـدشـان تـنـهـــا به توست حـوضشان خـالـیـست ، همچون مشکِ تو کـامـشــان خـشـکـیـده همچون اشکِ تو دخـتــــــــر شـیـریـن زبـانـم را بـگــو مـی روی آب آوری بــهــرش عـمـو! مــــاهــــیِ شـشـمـاهـۀ سُــرخِ رُبـاب نـیـست در تُـنـگـش عمو! یک قطره آب مـی رسـد ایـنـک به گـوشـم از حَـــرَم یـا ابَـاالـفـضـلِ سـکـیـنـه دخــتـــــــرم دیـشـب ای زیـبــایِ مـن! گُـل کـاشـتی دیـدمـت چــــون عـزمِ دریــــا داشـتی دیـدمـت دیـشـب که خـوش می تـاخـتی خــوب کـارِ روبــهـــــــان را سـاخـتی جـمـعـشــان را خـوب بر هم می زدی دیـدمـت چـون تــیـــغِ دو دَم مـی زدی آن هـمـه صف را گـشـودی عـاقـبـت مَـشـکـهــا را پُــــر نـمــودی عـاقـبـت آب آوردی بـــــــــــــــــرایِ بـچـه هـا ای عـمـویِ بـا وفــــــــــــایِ بـچـه هـا! بـچـه هـا امـروز هــم تـشـنـه لـب انـد تـشـنـۀ مَـشـکِ تو همچون دیـشـب انـد سـاقــــــیِ مِـــــــیخـانـۀ دشـتِ بــلا! مـثـلِ دیـشـب شـــاد کـن قـلـبِ مـــرا مـثـلِ دیـشـب ، غـصـه هـایـم را بِــبَــر کـامِ خـشـکِ بـچـه هـا را کـن تـو تَــر» آمد از طـــوفـانِ غـم ، دریـا به خــشــم رو به مـولا کرد و گفت:«آقا! به چـشـم تَــر گـلــویِ بـچـه هـایـت مـــی کُــنـم یا که جــانـم را فـدایـت مـــی کُــنـم» زد به مَشک عـبـاسِ حـیـدر مـثـلِ برق شـد سـوارِ اســــبِ تُــنـدر مـثـل برق تـیــز مـــــــــی تـــازیـد مـــانـنـدِ پـدر زادۀ اُمُ الْـبَـنـیــن بــــــود ایــــن پـسـر مــــادرش اُمُ الـبَـنـیــن آن شـیـــر زن بــــــود از نـسـلِ یَــلانِ صـف شـکــن از تـبــارِ شــیـــــر بـــود اُمُ الْـبَـنـیــن دخــتــــرِ شـمـشـیــر بـود اُمُ الْـبَـنـیــن گـفـت روزی شـیـرِ حــق ، شــاهِ عرب بـا عـقـیــلِ آشـنـا بـا هــــــر نـــسـب: «من زنـی می خـواهـم از قومی دلـیـر تـا بـرایـم آورد یــــــک نــره شـیــــر» کـرد عـقـیـل ، اُمُ الْـبَـنـیـن را انـتخـاب گفت این است آنـکـه خواهی بـوتُـراب!» سـالـهـــایـی بـعـد از ایـن در کــربــلا_ شــــــد مُــحَــقَّـــق ، آرزویِ مـرتـضـی اُف بـه دنــیــــــا ، او که دریـا زاده بود حـاجـتـش ایـنـک بـه رود افــتــــاده بود آن طرف چـنـدیـن هـزار از روبـهــان دورِ آب آمـاده بـا تــیــــــر و کــمـــان یـکـه و تـنـهــــا بـه قـــلـــبِ آن هـمـه شب صفـت زد ، قـهـرمـــــانِ عـلـقـمـه گـرچـه سـاقـی بـود عــبــاسِ عــلـــی تــیـــــغ مـی زد مـثـلِ بـابـایـش ولــی او به یک ضربه ، دو صد سـر می پَراند بُـزدلان را سـر چـو حـیـدر ، می پَراند گـرد بـادِ خـــــشــــــمِ پــورِ بـوتُـراب خـار و خَـس ها را بِـکـَنـد از دورِ آب #امام_حسین #اباالفضل #باب_الحوائج #علمدار #محرم #تاسوعا #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب) صفحه ۳

بـاقــــیِ کــفــتـــــــار هـایِ نـابِــکـــار چـون چـنـیـن دیـدنـد ، گـفـتـنـد اَلْـفــرار مــــردِ دریـــــــــــا دل ، درونِ آب شـد آب را دیـد و دلـش بــــــــی تـاب شـد یـاد مـــــــاهــیِ رُبـاب افـتــاده بـود یــــاد لـبـهــای کــبـاب افـتــاده بـود یاد آن دخـتـــر که گـوشش پـاره شد یـاد آن بـی بـی که سخت آواره شد رفـت مــــرغِ ذهـنِ او تـا دور دست آن زمـان کـه فرقِ بـابـایـش شکـست دورِ بابا ، بـچـه هـا بـــــــودند جمع بـچـه هــا پــــــروانه ، بابا عـیـنِ شمع گـفـت بابا : «از اُتـاق مــــــــن همه_ خـــــــــــارج إلا بـچـه هــــایِ فاطمه» جـمـلـگی رفـتـند ، او هم سر به زیر داشت می شد خـــارج از نـزدِ امـیـر گـفـت بابا: «تو بـمـان عـبـاس جـان! تـو مــرو ، تـیـرم مـزن ، ابرو کـمـــان! از کـنـارِ بـسـتـرِ بـابـا نـــــــــرو جـــانِ زهـرا مـادرت سـقــا! نــــــــرو با دو پـایِ نـازِ خود سـاقــی دویـد در کــنـارِ بـسـتــرِ بـابـا رسـیــــــــــد دستِ او را حـضرتِ بابا گــــرفـت بـیـعـتی بابا از او آنجـــــــا گـرفـت گـفت: « ای عـبـاسِ مـن! ای نورِ عـیـن! کـربـلا ، جــانِ تـو و جــانِ حُـسـیـــن» حـلـقـه زد در چـشمِ دریـا ، موج اشک زد به آبِ رود سـاقـــــــــی زود مشک مـشک را از آب تا بـیـرون کـشـیـد از شریـعـه اســــب را بـیـرون کـشـید لـیـلـی اش را تا به خـشکی دیـد ، آب سخت چون مجنون به خود پـیـچـیـد ، آب مـنـتـظر بـود آب ، سـاقی لب دهـد بـــــــوسه ای از آن لـبِ پُـر تب دهـد لـیـلـیِ لـبـهـایِ آن سـقــــــایِ مست لـیـک قــلــــبِ آبِ مـجـنون را شکـست دســتِ رد بـر سـیـنـــــۀ آن رود زد قـیـدِ هرچه عـشــــقِ خـاکـی بـود زد داد تـرجـیـح آسـمـــان را او به رود طـالـبِ عــشـــــقِ زمـیـنـــی او نـبـود چون چنین شد ، گشت مجنونش حبـیب لـیـلـیِ خـونـش به رقـص آمد عـجـیـب مـشک را در دستِ چپ سـاقی گـرفت دست دیـگــر ، دسـتـۀ شـمـشـیـر ، سفـت زد به نـخـلـسـتــان ، که مـشکِ آب را_ ســالـم آرد نـزدِ شــــــــــــــاهِ کـربـلا در کـمـیـــــنِ مــــردِ پُـردل ، بـزدلان با کـمـان در پـشت ِهر نـخـلی نـهــان ناگـهـان از سمتِ بـیـشـه ، سویِ شیر گـشت جـاری ، سـیـلی از بـارانِ تـیـر سـیـنــه اش شد جـنـگـلــی از تـیــرها رودِ خـون شد چـشمش از بـی پـیــرها لالـه هـا بـشـکـفــت از دشتِ تـنـش صد شـقـایـق سر زد از پـیــراهـنش چـشمـه هـا جـوشـیـد از بـازویِ او دره هـا شــد بـاز از پــهـلـــــــویِ او سـاقی امـا ذره ای بـاکـــش نـبــود بـاکــی از آن جـسمِ صد چاکش نبـود نـعـره ای زد ، رعـد را آواره کـــرد برقِ تـیـغـش ، شب دلان را پـاره کرد از هـجـومِ ســـاقــــیِ بــی واهـمـه نـهـروانی شــــد به پـا در عـلـقـمــه آتـشـی افـکـنـد بـر جــــانِ خَـسـان او بُـریـد از ریـشـه بـــالِ کـرکـسـان گـرچـه بـود آزاد یـک دسـتـش فـقط هر طرف از تـیـــغِ او ، گرگی سـقـط هر طرف جـسمِ شـغـالی ، غرقِ خون هر طرف روبـــــاهِ رذلی ، سرنـگــون چــار پـایـانِ به ظـاهـر چـون بـشــر_ آن گُــــــــــــــروهِ از دَدان ، درنـده تر_ داشت می شد مـنـقرض چون نسلشان_ نسلِ دور از ریـشـه و بـی اصلـشـان_ #امام_حسین #اباالفضل #باب_الحوائج #علمدار #محرم #تاسوعا #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب) صفحه ۴

یـکـصدا گـفـتـنــد بـا هـم ایـن چـنـیـــن: «اوست فرزندِ امـیــرِ تـیـــــــغ و زیـن مـثـلِ مـا بی بُـتــه ها ، ترسو که نـیـست ایـــن دلاور مـرد ، عـبـاسِ علیست دسـتـهـایـش بـر بـــــدن تـا بـاقی است فـاتـحِ ایـن جـنـگ تـنها ســـاقـی است تا که بازو دارد این یـل ، رویِ پـاست نـیـست شـوخی ، زادۀ دستِ خـداست با کـه مـی جـنـگـیـد آیـا تــن به تــن؟! بـا دو دستِ حـیــدرِ خـیـبــر شـکـن؟! تـن به تـن ، ما را به دوزخ مــی بـرد اِشـکـمِ مـــــــا را یـکـایـک مــــی دَرَد جـمـلـگـی باید یـورش سـویـش بـریـم جـمـلـه حـمـلـه ســویِ بـازویـش بـریـم بـازوانـش گــر قــلـم شـد ، بـرده ایـم ایـن نـشـد ، او زنـده مـاهـا مـرده ایـم» بـد سـگـالان ، سـویِ ســاقـی تـاخـتـنـد شـیــر را در دامِ خـــــود انـداخـتـنـــد ضربه بر بازویِ سـقـــــا مـی زدنـد ضربه هـا را جـمـلـه یـکجا مـی زدنـد آنـقـدر شـمـشـیـر بر بـازو نـشست قطع شد دستِ چپِ سـقــــــایِ مست سـاقیِ ما مـشکِ را در دستِ راست_ بـُرد تا گـویـد هـنـوز او رویِ پـاست از هـجـومِ ضربـه هـا ایــن دست هـم مـثـلِ دستِ چپ شـــد از بــازو قـــلـم مـشک را سـاقـــی به دنـدانـش گـرفت قــــدرت از بـازویِ ایـمـانـش گـرفت گـفـت: «ای مـشک! ای تــمــــــامِ آبـرو! مــن اگر رفـتــم ، حـقـیـقـت را بـگــو تو بگو دست از تو ساقی بـر نداشت گرچه ساقی دست بر پـیـکر نداشت» آبـرو شد تـیـــــر باران عـاقـبـت مـشک هم شد اشک افـشــان عـاقـبـت پُــتـک آمــد بـر سرِ ســقــــای مـا تـا رهـا شـایــد کـنـد آن مـشــــک را واژگـون شد ساقی از بـالایِ زیـن آســمـــان افــتـــاد بـر رویِ زمـیــن مـشک را یــک آن رهـا امـا نـکـرد او فـرامــوش امـــرِ مـولا را نـکـرد بـا زبـانِ بــــی زبـانی ایـن چـنـیـن_ گـفـت آن سـقـــایِ عطشانِ زمـیــن: «مـن بـــــــرایِ آب ایـنـجـا آمــدم مـــــن بـــــــرایِ امـرِ مـولا آمــدم رخصتِ مـیـدان به من می داد اگر کی قـلم می شد دو دستِ شـیـرِ نـر؟! روزگـاری بـاز خـواهم گـشت ، من بـاز خواهم تاخت ، در ایـن دشت ، من روزِ رجـعـت ، روزِ غوغایِ من است روزِ رجعت ، روزِ جـبـران کردن است روزِ جـبـران کردنِ مـشکی که ریـخت روز بـرگـردانـدنِ اشکی کـــه ریـخت ایـن لـبـاسِ رزم در تـن بـاقــی است کی کِشم در بـرزخ از شـمـشـیـر دست بر نـخـواهـم داشت آنجا نـیـز هم دست از شـمـشـیـر و از اسب و عَلَم خـواهـد آمد آخـریـن سـروِ ســـوار آخـریـن دل بـــــــــیقرارِ بـا وقـار آخـریـن مشت ، آخـریـن دستِ کریم آخـریـن طوفـانِ سرشـارِ از نـسـیـم سـبـز پـوشِ سرخ پـرچم مــی رسد آخـریـن مــردِ دو عـالَــم مــی رسد مـــن به اذنِ آن سـوارِ سـبــز پـوش پـا به مـیـدان می گـذارم پُـرخروش مــــی کــنـم با اکـبــرِ مـولا حُسـیـن زنــــــــده یــادِ فـــاتـحِ بــــدر و حُـنـیــن رزمِ من ، در عصرِ مهدی دیـدنیست ظـلـم و بـیداد از زمـیـن برچـیـدنیست» بر وجود مقدس قمر منیر بنی هاشم ، باب الحوائج الی الله ، آقا ابوالفضل العباس(علیه آلاف تحیه و ثنا) و تعجیل در فرج حضرت ولیعصر(عج) ، دمادم(((صلوات))) #امام_حسین #اباالفضل #باب_الحوائج #علمدار #محرم #تاسوعا #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب) صفحه ۵

🔷 ۳۰ تیر سالگرد شهادت ابر قهرمان ملی ایران ، خلبان شهید عباس دوران و تلنگری بر محمد جواد ظریف! آقای ظریف!! شهید عباس دوران نه تنها همانند شما از جوانان زمان شاه بود ، بلکه در سرزمین شیطان بزرگ (آمریکا) نیز درس می خواند ، هیچ ربطی به سپاه و بسیج هم نداشت و یک ارتشی بود (ارتش فدای ملت) در شهر کوروش هخامنشی و دیار سلاطین شعر و سخن فارسی حافظ و سعدی شیرازی نیز تربیت شد و از شما ایرانی تر بود! 🔸درست خواندید! او یک ایرانی وطن پرستِ مسلمان بود که وقتی شرافت و حیثیت کشورش را در خطر دید، در تاریخ ۱۳۶۱/۴/۳۰ از پایگاه شکاری شهر هگمتانه (همدان) خود را با سرعت ۲۰۰۰ کیلومتر بر ساعت به دشمن رساند و هواپیمای خویش را به همراه جسم سالمش علی رغم آنکه می توانست ایجکت کند، به بغداد و نزدیکی هتل محل برگزاری اجلاس جنبش عدم تعهد رساند تا با برخورد مستقیمش با آن ساختمان ، بغداد را ناامن کرده و این اجلاس بزرگ را لغو و به دنیا فهماند که وقتی کسی حقوق کشورش را از طریق دیپلماسی به رسمیت نشناسد ، دیگر این میدان و خون است که بر دیپلماسی برتری دارد! ننگ‌ بر وطن فروش شادی این ابرمرد وطن پرست(((((صلوات))))) #ولایت #بصیرت #شهادت #شهید_دوران #ایران_جان #حجاب #دشمن_شناسی #مرگ_بر_آمریکا #مرگ_بر_اسرائیل #مرگ_بر_وطن_فروش #مرگ_بر_خائن #سید_علیرضا_حسینی https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب)

بسمه تعالی همت ، بروجردی ، مقدم ، کاوه ، چمران صیاد ، ستاری ، موحد دوست ، دوران با خونِ خود، این نخل را سیراب کردند خود را در آتش بهرِ او پرتاب کردند رفتند تا ارزش بماند رویِ پایش رفتند تا قرآن بماند با خدایش رفتند تا فکرِعلی هرگز نمیرد تا بیرقِ سرخِ حسین آتش نگیرد رفتند تا چادر دمی از سر نیفتد یک لحظه از سر چادرِ مادر نیفتد گفتند:خواهر! پرچمِ ما چادرِ توست برپاست عزت،تا که برپا چادرِ توست کوبنده تر از خونِ ما خواهر!حجاب است کُلْ نقشه ها جز نقشِ چادر،نقشِ آب است رفتند اما حرفشان در گوش باقیست خواهد شنید آن حرفها را هر که کر نیست حرفِ شهیدانِ وطن، این است، این است: «زیباترین جایِ زمین ، ایران زمین است ای مردمِ ایران زمین! آگاه باشید آگاه هم از راه، هم از چاه باشید دشمن پیِ این است ارزش را بگیرد ذلت به بار آید اگر عزت بمیرد در پشتِ ارزشهایتان، محکم بمانید هر دم خدا و آلِ پاکش را بخوانید تنها خدا و آلِ او دانایِ کارند تنها فقط اینان، شما را دوست دارند کی دوست دارد دشمنِ ملعون شما را؟ او از بهشت آخر کند بیرون شما را باشید ای ایرانیان! اهلِ ولایت اهلِ ولایت می شود اهلِ درایت هر چیز رهبر گفت، آن را گوش گیرید شایسته می باشد که از عشقش بمیرید حک کرد بر دل، هر کسی حرفِ ولی را_ هر کس که با جان بشنود، سید علی را_ در پیشگاهِ حضرتِ حق، روسفید است مردم بصیرت! این پیامِ هر شهید است #ولایت #بصیرت #شهادت #شهید_دوران #ایران_جان #دشمن_شناسی #مرگ_بر_آمریکا #مرگ_بر_اسرائیل #مرگ_بر_وطن_فروش #مرگ_بر_خائن #سید_علیرضا_حسینی https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار

🔰دورهمی شاعران پاکدشتی در رویداد شعر آدینه ، عصرِ شعرِ(جمعهء بندگی) عصر امروز سه شنبه ۲ مرداد ۱۴۰۳ عصر شعر آدینه ، عصر شعر(جمعهء بندگی) ، با موضوع نماز جمعه ، شهدای محراب و شهدای خدمت ، همراه با شعر خوانی شاعران انجمن شعر و ادب(ن والقلم) پاکدشت با حضور حضرت حجت الاسلام والمسلمین دکتر جوکار ؛ امام جمعه شهر پاکدشت ، جناب آقای حسنی ؛ مسئول ستاد نماز جمعه ، جناب آقای مولائی ؛ معاون فرهنگی هنری شهرداری پاکدشت ، سید علیرضا حسینی ؛ مسئول انجمن شعر و ادب(ن والقلم) پاکدشت و جناب آقای مهدی باقوت ؛ مدیر حوزه هنری انقلاب اسلامی پاکدشت ، در سالن اجتماعات شهدای محراب دفتر امام جمعه پاکدشت برگزار و در آخر از زحمات شاعران تقدیر به عمل آمد. #شعر_آدینه #روز_نماز_جمعه #نماز_جمعه‌_پایگاه_خدمت #قرارگاه_فرهنگی_نماز_جمعه_پاکدشت #حوزه_هنری_انقلاب_اسلامی_پاکدشت #انجمن_شعر_ن_والقلم_پاکدشت https://ble.ir/seyedalirezahosseini1351 بله https://eitaa.com/seyedalirezahosseini ایتا لینک کانال اشعار سید علیرضا حسینی (شاعر اهل بیت (ع) و انقلاب)