.
مریم در سن ده سالگی، پدرش را از دست داده و حالا در۳۲ سالگی، مادر امیرعلی ۲ ساله و زهرای ۶ ساله شده است.
از همان بچگی،حتی سر کلاس درس، کابوس از دست دادن مادر رهایش نمی کرد؛ و اینقدر که این فکر درگیرش می کرد که بدون اینکه متوجه شود به یک جا خیره می ماند و اشک از چشمانش سرازیر میشد.
هر چه معلم از او سوال می کرد که چه اتفاقی افتاده؟ چرا گریه می کنی؟ دل درد را بهانه می کرد و حرف دلش را نمی زد.
حتی وقتی با دوستانش در کوچه لی لی باز می کرد به جای اینکه صدای خنده هایش بلند باشد و بخندد؛
با خودش می گفت: (نکنه مامانم الان بمیره، نکنه تصادف کنه، نکنه بسوزه؛) برای همین، همیشه وسط بازی خداحافظی می کرد و به خانه به سمت خانه می دوید .
برای همین دوستانش اورا بچه ننه صدا می کردند.
حتی در خانه، وقتی در اتاقش نقاشی می کرد؛ به جای تصور کردن دخترکی میان گندمزار با موهای بلند و دامنی چین چینی،چهره خونی مادر با چشمانی نیمه باز را می دید؛ و اینقدر مداد رنگی هایش را روی کاغذ فشار می داد تا کاغذ نقاشی اش پاره میشدن.
این ترس و اضطراب همراه مریم بزرگ شد تا که در کنار آن اضطراب اجتماعی هم به وجود آمد.
برای همین تا جایی که ممکن بود از مهمانی ها و جمع ها دوری میکرد؛که کسی در مورد او قضاوتی نکند؛یا به او بی کلاس یا بی سواد نگویند.
حالا مریم باشگاه میرود.
روزانه ۴ ساعت خیاطی می کند و در این کار،خیلی موفق شده و مشتریان زیادی دارد.
بیشتر وقت خود را صرف چک کردن اینستاگرام و پیج های بلاگری کرده.
ولی
نمی‌داند چرا فقط با کارکردن آرامش پیدا می کند؛و نمی تواند وقت لازم برای ارتباط با همسر و فرزندان خود بگذارد.
او خبر ندارد؛ کارهایی که در طول روز انجام می‌دهد؛ علتش یک چیز هست؛ آن هم دوری از افکار اضطرابی.
مریم تا تنها و بیکار می‌شود تمام ذهن و فکرش می‌شود ترس.
نکند بلایی سر فرزندانم بیایید...
نکند خواهرشوهرم پشت سرم حرفی بزند...
نکند همسرم به من خیانت کند...
نکند من تنها شوم...
او به شدت درگیر بیماری معده و روده شده و دکتر به او گوشزد کرده منشا بیماری تو اضطراب هست . مراقب باش اصلا استرس نداشته باشی.
که همین حرف باعث شده همیشه نگران باشد که اضطرابش آسیب بیشتری به او وارد نکند و این به افزایش اضطراب او دامن زده
📝
#سید_حسینی
@seyedhoseiny_ir