همیشه معتقد به این بودم که ناراحتی های شخصی نباید روی زندگی اجتماعی آدمها نمود پیدا کنه..
آدم وقتی تنهایی از پس یسری اتفاقات برمیاد، دیگه بعدش براش مهم نیست که کی کنارش میمونه و کی از پیشش میره.
قرار نیست همیشه توی ذهنت یه دادگاه برگزار کنی و خودت رو متهم کنی، یه وقتایی پرونده رو ببند و بذار ذهنت نفس بکشه
هیچوقت از شروع دوباره نترس، چون ایندفعه از صفر شروع نمیکنی، از تجربه هات شروع میکنی.