تا که بودیم نبودیم کسی کشت ما را غم بی هم نفسی تا که رفتیم همه یار شدند خفته ایم و همه بیدار شدند قدر آئینه بدانیم چو هست نه در آن وقت که افتاد و شکست اقبال لاهوری @seyyedanjavi

✅ 35 - پدربزرگ... . اوایل دهه هفتاد که مشهد جایی برای سکونت نداشتم، می‌رفتم خونه پدربزرگ خدابیامرزم. مادربزرگ ساکن تهران شده و پدربزرگم تنها بود. همیشه اون خونه برام یه رنگ و بوی خاصی داشت. یه آپارتمان قدیمی تو محله عسگریه. وسایل مندرس و خونه‌ای که مشخص بود زن توش نیست و غبار روی وسایل نشسته بود و بوی تنهایی و سکوت می‌داد و پیرمردی که خودش کارای خودشو می کرد. با کمری خم، در سکوت و تنهایی آهسته راه می‌رفت، می‌خورد، می‌خوابید، کار می‌کرد، مریض می‌شد، خوب می‌شد و .... در تنهایی می‌خندید و می‌گریست. در سکوت به گذشته‌ها فکر می‌کرد، به بچه‌هاش، به ایام مانده، به نگرانی‌های بعد از رفتنش که برای بازماندگانش داشت. به روزهای اون طرف. . . این روزها آن ایام برام تداعی می‌شه همین! جمعه 20 فروردین 1400 @seyyedanjavi

😐دوم رمضان 1400 خرما نتوان خورد ازین خار که کشتیم... @seyyedanjavi

چهار روز بعد از این پست مادر بزرگ هم رفت پیش آقاجون... ی چیزی بود که یاد اون ایام بودم. اگه مایلید فاتحه ای نثار دوتاشون کنین. ممنون 🌹🙏🏻 @seyyedanjavi

روز به روز تنهاتر...

😢😢 باورم نمیشه علی بیات هم رفت!!!! جوون ترین همرزم مون بود. اخه چرا؟؟؟ @seyyedanjavi

استوری: مگه فرق می کنه کجا بمیرم!!!!😭😭