﷽❣ #سلام_امام_زمانم ❣﷽ السَّلامُ‌عَلَيْكَ‌یا‌بقِیَّةَ اللهُ فی اَرضِه اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا حُجَّةَ اللهُ فی اَرضِه اَلسَّلامُ عَلَیْکَ اَیُّهَا الْحُجَّةِ الثّانی عشر اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا نورُ اللهِ فی ظُلُماتِ الْاَرضِ اَلسّلامُ عَلَیْکَ‌یا مَولایَ یاصاحِبَ‌الزَّمان اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا فارسُالْحِجاز اَلسَّلامُ‌عَلَیْکَ یاخَلیفَةَ الرَّحمَنُ‌ویاشَریکَ‌الْقُران وَیااِمامَ الْاُنسِ‌وَالْجان مهر شما همان ڪیمیایے است ڪہ روزگار مرا قیمتے مے‌ڪند... من بہ اعتبار محبت شما نفس مے‌ڪشم اے قرار دل بے قرارم... سلام بر تنها گل نرگس ‌‌‌

◾️شرح و تفسیر نامه ۵۳ نهج البلاغه فرمایشات گهربار مولای متقیان، امیر مومنان، حضرت علی علیه السلام

بخش چهارم: نهی از ظلم

اما انصاف در مورد خداوند اين است که انسان حدّاقل مواهب الهى را عادلانه تقسيم کند، نيمى را در راه رضاى خدا بدهد و نيمى را براى خويشتن نگه دارد. وقت و فکر و امکانات ديگر خود را نيز به همين گونه تقسيم کند تا دست کم انصاف را رعايت کرده باشد، هرچند به مقام والاى ايثار نرسيده باشد. البته اين کار، کار آسانى نيست، زيرا هميشه انسان مايل است کفه خويشتن و نزديکان خود را سنگين تر از کفه ديگران کند.

لذا در خبرى از امام صادق عليه السلام مى خوانيم که به يکى از ياران خود فرمود: «آيا مى خواهى سخت ترين چيزى را که خداوند بر مردم واجب کرده است براى تو بازگو کنم؟ آن گاه امام عليه السلام سه چيز را بر شمرد و آن سه چيز اين بود: «إِنْصَافُ النَّاسِ مِنْ نَفْسِکَ وَمُوَاسَاتُکَ أَخَاکَ وَذِکْرُ اللهِ فِي کُلِّ مَوْطِن; رعايت انصاف درباره مردم نسبت به خويشتن و مواسات با برادران دينى داشتن و در هر حال به ياد خدا بودن». تفاوت در ميان انصاف و مواسات ظاهراً از اين جهت است که انصاف در مورد حقوق و مواسات درباره تمام مواهب زندگى است.

آن گاه امام عليه السلام در ادامه اين سخن دليلى براى گفتار خود ذکر مى کند که در واقع، مُرکب از صغرا و کبرا و نتيجه است. مى فرمايد: «زيرا اگر چنين نکنى (و انصاف را رعايت ننمايى) ستم خواهى کرد و کسى که به بندگان خدا ستم کند خداوند پيش از بندگانش دشمن او خواهد بود و کسى که خداوند دشمن او باشد عذرش را نمى پذيرد و در مقام نبرد با خداست تا زمانى که دست از ستم بردارد و توبه کند»، (فَإِنَّکَ إِلاَّ تَفْعَلْ تَظْلِمْ! وَمَنْ ظَلَمَ عِبَادَ اللهِ کَانَ اللهُ خَصْمَهُ دُونَ عِبَادِهِ، وَمَنْ خَاصَمَهُ اللهُ أَدْحَضَ حُجَّتَهُ، وَکَانَ لِلَّهِ حَرْباً حَتَّى يَنْزِعَ أَوْ يَتُوبَ).