پر می‌کشه برای خاک نجف...

جان عالم به فدای اون آقایی که دشمنانش از روی حسادت و دوستانش از روی ترس فضائلش رو بیان نکردند و حتی بعد از گذشت هزار و چهارصد سال، امروز هم در بین محبین و شیعیانش غریب و مظلومه و برای بیان فضائل‌و جایگاهش حد مشخص میشه و با ترس از غلو فضائلش بیان نمیشه.... ولی‌ همون طور که خود مولا علی(ع) فرمودن: «مَثَل من مثل آن عودی است که در آتش می‌اندازند، هر چه آتش بیشتر می‌سوزد، بوی خوشش بیشتر ظاهر می‌شود.» روزی شعار کُلِ جهان می شود علی... #ابوتراب

به روز وصل تو دانی که چیست حالت ما؟! نفس نفس بتودیدن، زمان زمان مردن اگر برای تو مردن، چه باک از آن مردن؟ هزار بار برای تو می توان مردن بر آستان تو جان می دهم، چه بهتر ازین؟ سعادتست بر آن خاک آستان مردن بخاک پای تو مردن حیات اهل دلست هزار جانِ گرامی فدای آن مردن...

فلذا بچه شیعه اینجا رو نشر بده تا تو هم تا ابد شریکِ ثوابِ هر کلمه ای باشی که اینجا نوشته میشه به عشق مولا امیرالمومنین

و جانم فدایش فرمود: مردم! از خدایی بترسید که اگر سخنی بگویید میشنود و اگر پنهان دارید میداند و برای مرگی آماده باشید که اگر از آن فرار کنید شما را میابد و اگر بر جای خود بمانید شما را می‌گیرد و اگر فراموشش کنید شما را از یاد نبرد...

نجف چه خبر ؟!💔

و جانم فدایش فرمود اگر بر دشمنت دست یافتی، بخشیدن او را شکرانه پیروزی قرار ده

جرج جرداق مسیحی در وصف امیرالمومنین میگوید: «ای دنیا! چه میشد که همه توان خود را گرد می آوردی و در هر روزگاری «علی» ای با آن قلب و زبان و امتیازاتش عنایت می کردی!»

هرکسی یه جوریه دیگه! چه میشه کرد؟! قسمت بعضی ها این بود که هیئتی بشن! حسین باهاشون کاری کرده که آروم نمیشن. خیلی گریه میکنن.آب که میخورن بغض میکنن. آتش که میبینن،گریه میکنن. اشکشون دم مشکشونه.تا میخوای بگی مشک گریه میکنن. تو محرم ها کمتر میبینیشون.توی دهه ی اول کنج دنجی پیدا میکنن و عقده ی دل وا میکنن.گوشی هاشون خاموشه و نگرانی که نکنه از غصه ی حسین دق بکنن. بعدِ دهه که میبینیشون لاغر شدن.تمامِ شصت روزِ محرم و صفر مشکی میپوشن و در مصیبت حسین میسوزن... غمِ حسین دلشون رو سوزونده. اینجورین دیگه دلشون خنک نمیشه...

بعضیام امام رضایی هستن. عاشق هرچیزی که نخشو بکشن و به امام رضا برسه میشن. عاشقِ چوب پر های رنگی،فیروزه و شاه مقصود، زعفرون و نبات، قطار و بازار های طبرسی، لهجه ی مشهدی و.... اینا همونایی هستن که تا میگی مسافرت میگن مشهد. حتی اگه مشهد هم نرن،بعد اخبار ها هوای مشهدو چک میکنن.ماه رمضون ها اوقات شرعی مشهدرو حفظ میکنن... وقتی برنامه ی سفر به مشهدشون درست میشه از مهم ترین اولویت هاشون اینه که هتلشون نزدیک به حرم باشه! اینا همونایین که وقتی عدد هشت میبینن دلشون هوایی میشه امام رضایین دیگه...

ما هم توی این تنهاییِ بزرگ،محبِ علی شدیم:) دست خودمون نبود یه روز باباعلی دستمونو گرفت و تو گوشمون گفت شما مال منید. ازون روز به بعد دلِ ما به اسم علی شد. توی اتاقمون عکس نجف زدیم،هرگوشه ای از کتاب هامونو که باز میکنی یه شعر از ابوتراب میبینی. خوابِ نجف میبینیم.برای غدیر و روز پدر در پوست خودمون نمیگنجیم. عشق و آرزومون رسیدن دستامون به انگوری های ضریحشه. توی یادداشت های گوشی و اسکرین شات هایی که گرفتیم پره از فضائل علی. با اسم علی مست میشیم، با اسم علی جون میگیریم،از هیچکس به جز خودش مدد نمیخوایم. به مناجات امیرالمومنین اردات ویژه داریم و تا به مشکلی بر میخوریم دعای نادعلی زمزه ی لب هامون میشه. دلمون قنج میره برای بابا علی.حالتی داریم که بیا و ببین... هوا که خوب میشه میگیم تو این هوا نجف میچسبه.نه؟! تا غم میاد سراغمون ذکرِ علی علی میگیریم.به عشق علی از غم عبور میکنیم. هر وقت هرکس اذیتمون کرد مستقیم رفتیم سراغ بابامون حضرت علی و همه چیو براش تعریف کردیم.هر وقت که اشتباهی گناهی کردیم و پشیمون شدیم،همون لحظه که شیطان تو گوشمون میگفت امیدی نیست به بخشش، با بغض میگفتیم هرچه ام باشم پدر دارم،علی دارم هنوز... دعای کمیلش همدممون شد و انگار خدا همیشه به حرمت این عشق مارو بخشید و ویژه نگامون کرد الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایت علی ابن ابی طالب💚