از جمله انواع استقلال است

و ریشه ی همه این ها، در استقلال فرهنگی است.

اقتدار یک حاکمیت در تصمیم گیری ها و عدم وابستگی به رأی و نظر بیگانگان به معنای استقلال سیاسی است.

یعنی کشوری برای اجرای برنامه هایش به دنبال جلب رضایت بیگانگان نباشد و بتواند بصورت مستقل اتخاذ تصمیم کند.

استقلال سیاسی در دو سطح ملت و مسئولین محقق می شود.

در سطح ملت به این صورت است که

کشور از سلطه بیگانه رها شده و خود برای سرنوشت کشورش تصمیم بگیرد.

در حقیقت اصل «نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی» پشتوانه نظری این سطح از استقلال است.

تسلط هیچ بیگانه ای مورد قبول نیست

همچنین پذیرفته نیست که برای رهایی از سلطه یک کشور، به دامن کشور دیگری پناه برده شود.

هرچند روابط حسنه با کشورهایی که بنای دخالت و مخالفت با اصل نظام ندارند، وجود دارد.

این استقلال سیاسی، امری است که باید در همه امت اسلام و همه کشورهای اسلامی ایجاد شود.

در سطح دیگر یعنی سطح مسئولین

باید تصمیمات رهبران سیاسی کشور، تنها بر اساس اصول نظام و حفظ منافع و مصالح کشور اسلامی باشد، نه به تبعیت از بیگانه و یا برای جلب رضایت و نظر موافق او.

سرنوشت یک کشور و مقدرات آن باید به دست مسئولین آن کشور و به دور از نظر و رای بیگانگان باشد.

آنچه ایران در دوران پهلوی تجربه کرد، جلوه بارزی از وابستگی سیاسی در سطح مسئولین کشور بود،

تا آنجا که سفیر آمریکا نزدیک ترین مشاور شاه و دربار او بود.

نعمت انقلاب اسلامی و نظام اسلامی، برکات و ثمرات بسیاری داشت که از آن جمله، استقلال است

امری که با اهمیت بسیار کلیدی اش، عموماً مورد غفلت و فراموشیِ دارندگان آن قرار می گیرد.

استقلال سیاسی در همه ابعاد یک حاکمیت نمایان می شود.

عدم وابستگی اقتصادی و نظامی نیز از جمله ثمرات این استقلال سیاسی است.

اما این ابعاد استقلال ایجاد نمی شوند، مگر آنکه استقلال فرهنگی محقق شود.

استقلال فرهنگی، به معنای داشتن «فرهنگ مستقل با طرد نشانه‌های فرهنگ منحط و فاسد غربی از جامعه»

(68/9/1)

مهمترین سلطه، سلطه فکری و عقیدتی است.