بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* محورهای نظری زیارت اربعین ✔️ استغنای روحی حربه‌ی اساسی مستکبران تاریخ، از بین بردن هویّت مردم با ابزارهای گوناگون نظیر تهدید و ایجاد ترس و یا ایجاد شرایط تنگنا و مضیقه ی اقتصادی و... بوده است. به استضعاف کشیدن، راهبرد مشترکی است که ظالمان برای به خدمت گرفتن انسانها به کار میبرند و بدین وسیله دنیای خویش را به قیمت ایجاد فساد در زمین، به گمان خویش آباد می‌کنند. لذا چنانچه جامعه‌ی ایمانی، حقیقتاً به توحید معتقد و پایبند گردد، خود را از نظر مادّی و معنوی به خدای خویش وابسته می‌داند و در برابر تهدیدها و تطمیع های کافران و متجاوزان ایستادگی می‌کند. این استغنای روحی است که می‌تواند انسان را از افتادن در ورطه ی شرک و فسق نجات دهد. آنچه در الگوی زینبی سلام الله علیها در قالب فرهنگ زیارت اربعین تبلور بسیار دارد، استغنای روحی و افتقار الی الله می‌باشد. علی‌رغم شرایط سخت روانی و همچنین شرایط نابسامان جسمی، استغنای روحی چنان این جماعت شکننده را استقامت نگاه می‌دارد که حتّی یک سخن منافی ادب از زبان ایشان شنیده نمی‌شود و هر چه مقاتل نقل کرده‌اند، همگی کلماتی وزین، منطقی و مدبّرانه است. ✨ رهبری معنوی سیدالشهدا علیه السلام جامعه‌ی بشری را به آزادگی از تمامی دلبستگی‌های فانی دنیا و افتقار الی الله می‌رساند و دست نیازشان را به درگاه الهی متّصل می‌نماید. لذاست که جامعه‌ی محبّین سیدالشهدا علیه السلام در سخت‌ترین شرایط نیز مقاومت می‌کنند و ندای «ما رأیتُ الّا جمیلاً» بر لب می‌سرایند. تهذیب فردی و جمعی در جامعه‌ی حسینی علیه السلام ناشی از همین استغنای روحی است که زینب کبری سلام الله علیها در روح این امّت دمیده اند. عزاداران و زوّار اربعینی با وجود این محور نظری، اوّلاً از رذایل فردی و درونی مبرّا می‌گردند؛ و ثانیاً جهت‌گیری حبّ و بغض‌های آنها با امامشان یکی می‌شود. چنین عزّتی است که اراده‌ای پولادین را رقم میزند؛ اراده‌ای که تاریخ را تحت تأثیر خود قرار داده و به سوی تکامل هدایت می‌کند. 🏴@shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* محورهای نظری زیارت اربعین ✔️ استعلای آرمانی: همواره بلند همّتی، عنصر پیشران انسان‌ها و جوامع به سوی موفّقیّت و خوشبختی بوده است. نمونه ای از همّت والا را می‌توان در این فرمایش امیر مومنان علیه السلام به نظاره نشست: «نسألُ اللهَ مَنازِلَ الشهداءِ و مُعایشةَ السُعَداءِ و مُرافقة الأنبیاءِ؛ از خداوند منزلت شهیدان، زندگی با سعادتمندان و همراهی با پیامبران را درخواست می‌کنیم». استعلای آرمانی در بالاترین درجه اش هنگامی محقق می‌شود که اعتلای مکتب در تاریخ را هدف گرفته باشد. پیام محوری سیدالشهدا علیه السلام، نموداری از استعلای آرمانی ایشان است: «و علی الإسلامِ السلامُ إذ قد بُلیَت الأمّةُ بِراعٍ مثل یزید؛ باید با اسلام بدرود گفت، چنانچه مردم دچار زمامداری چون یزید باشند». تنها نگرانی ایشان، آینده‌ی اسلام است نه حیات مبارکشان و نه حتّی خانواده مکرّمشان. لذا این علوّ همّت و استعلایی که در آرمان سیدالشهدا علیه السلام و به تبع در یاران ایشان وجود داشت، همّتی است که حتّی با بذل خون و اسارت شکسته نشد،و تاریخ و جامعه‌ی بشری را بیمه نمود. دیگر هیچ انسانی در هیچ برهه‌ای از تاریخ نمی‌تواند عذر بیاورد که مانعی رفع نشدنی بر سر راه پیشرفت او در مسیر انسانیّت وجود داشته است؛ چراکه هر نوع مانعی را می‌توان در کربلا ردیابی کرد و راه مبارزه‌ی با آن را نیز. استعلای آرمانی، مکوِّن عنصر وفا در دستگاه اباعبدالله علیه السلام می باشد. به دلیل آنکه هدف خویش را ذیل ولایت امام خویش تعریف کرده‌اند، به مقام وفا می‌رسند و این چنین از لسان مولایشان ستایش می‌شوند: «فانّی لا أعلَمُ أصحاباً أوفَی و لاخَیراً مِن أصحابی؛ من یارانی باوفاتر و بهتر از یارانم سراغ ندارم». یکی از رجزهای حضرت ابوالفضل علیه السلام چنین بود: «یا نفسُ مِن بَعدِ الحسینِ هُونی و بَعدَه لاکُنتَ ان تَکونی؛ ای نفس وای بر تو بعد از حسین، و بعد از او نباید باقی باشی» آرمان زندگی شریف خویش را در همراهی با اباعبدالله علیه السلام قرار داده است به گونه‌ای که بدون ایشان، هدفی برای زندگی نیست و باید مُرد. مشکلی که تمدّن غربی با تن دادن به مدرنیته با آن دست به گریبان شده است، زندگی بدون آرمان و زندگی برای زندگی است. به همین خاطرست که آحاد این جامعه، نهیلیسم و پوچی را با تمام وجودشان حس می‌کنند و برای فرار از آن خود را دائماً با تنوّع های مادّی سرگرم می‌نمایند. به عبارت دیگر سردمداران مدرنیته دائماً تکنولوژی‌های متعدّد را عرضه می‌کنند تا زمانی برای فکر کردن به معنای زندگی برای مردم باقی نماند؛ و بدینوسیله تمدّن خویش را از اضمحلال برهانند. تاکید رسول خدا صلی الله علیه و آله بر شناخت امام و اقتدای به او، برای نجات از حیات جاهلی نیز نشان از تنها آرمان بشریّت دارد: «مَن مات و لَم یُعرِف إمامَ زَمانِه مات میتة الجاهِلیّة؛ آنکه بمیرد و امام زمانش را نشناسد، به مرگ جاهلی مرده است». مرگ جاهلی، نشان از حیات جاهلی دارد؛ چراکه مرگ عصاره‌ی حیات انسان است: «کَما تَعیشونَ تَموتونَ؛ همانگونه که زندگی میکنید میمیرید». از سوی دیگر آنکه قبله نمای زندگی خویش را با امام زمان خود تنظیم نماید، به زندگی حقیقی دست یافته است. سیدالشهدا علیه السلام عین آرمان است. آرمانی که با فطرت انسان سخن می‌گوید و آن را به غلیان و خروش می‌آورد؛ آرمانی که گذشته‌ی تاریخ را سرپرستی کرده و به آینده‌ای روشن متّصل خواهد کرد. آرمانی که معجونی از عقل و عاطفه است و همه ی ابعاد وجود انسان را تا روز قیامت پشتیبانی خواهد کرد. سیدالشهدا علیه السلام یگانه آرمانی است که هیچ هدفی به درجه‌ی آن نرسیده و نخواهد رسید. لذاست که امّت حسینی به هیچ هدفی جز تحقّق تمدّنی جهانی که در رأس آن منتقم سیدالشهدا علیه السلام قرار گرفته باشد، دل نخواهد بست. 🏴https://chat.whatsapp.com/LLasGIGW6irLAz69h1M5Mh 🏴 @shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* ✔️ استقامت عملی هنگامی که استغنای روحی و استعلای آرمانی در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند، به طور حتم عملکرد متقن و خستگی‌ناپذیر به دنبال آن دو خواهد آمد. هنگامی که آرمان به هدفی متعالی و بلند مدّت تعلّق می‌گیرد، باید در راه رسیدن به آن استقامت ورزید. چنانچه در هر قسمت از مسیر، انسان تردید کند یا تعلّل ورزد یا ابراز شکست و ناتوانی نماید، نه تنها از ادامه‌ی مسیر و رسیدن به آرمان باز می‌ماند بلکه سایر رهروان طریق را نیز دلسرد کرده و منحرف می‌نماید. استقامت ورزیدن انسان بدان معناست که در برابر وظایف محوّله کوتاهی نکند و با تمام قوا و استعداد و استطاعت به انجام وظیفه به صورت تمام و کمال اقدام نماید. مراد از استقامت، پایداری در عبودیّت و قیام به حق می‌باشد. ایمان راستین، نجات‌بخش انسان از تمامی موقعیت‌های لغزش و انحراف میباشد. همین ثبات قدم به اتّکای خداوند متعال در سراسر کربلا جریان دارد. هرگاه مصیبت به اوج خود میرسید، سیّدالشهدا علیه‌السلام چنین مناجات می‌نمود: «هون علیّ ما نَزَلَ بی أنّه بِعینِ اللهِ؛ خدایا آنچه این مصیبت را بر من سبک میکند، این است که تو می‌بینی». تحمّل حدود یک ماه اسارت و مشاهده شرایط نابسامان زنان و کودکان کاروان، نتوانست زینب کبری علیها‌السلام را از پای درآورد یا ذرّه‌ای از استقامت حضرتش بکاهد. جمله‌ی «ما رأیتُ إلّا جمیلاً؛ به غیر از زیبایی چیزی ندیدم» نشان‌دهنده‌ی عظمت روحی و استواری زینب کبری علیهاالسلام نه تنها در برابر سختیها و مصیبتها بلکه در برابر دشمن خون‌آشام می باشد. خطبه‌های ایشان بخصوص خطبه‌ای که در مجلس یزید ملعون ایراد فرمودند، بهترین گواه بر این مدّعاست. «...ای یزید! آیا گمان داری که راههای زمین و آسمان را بر ما بسته ای و اینک ما را اسیر کرده و مانند اسیران با ما رفتار میکنی، این اسارت برای ما ذلّت و خواری و برای تو عظمت و شرافت دارد؟ اکنون باد در گلو انداخته و با تکبّر و تفرعن از این پیروزی ظاهری خوشحال هستی؛ اینک می‌بینی که دنیا به کام تو می‌چرخد و گردش روزگار به نفع تو در جریان است و حکومت و سلطنت را از ما گرفتی و بر عرش خلافت موروثی ما تکیه زدی. ای یزید! اندکی صبر کن و بر این پیروزی موقّت غرّه مشو. آیا فراموش کردهای که خداوند می فرماید: «گمان نکنید که کفّار از مهلتی که به آنان داده‌ایم نفعی خواهند برد بلکه ما از این جهت به آنان مهلت دادیم تا بر وزر و وبال خود بیافزایند و برای آنها عذاب خوارکننده ای مهیّا شده است» ... ای یزید! اگر مصیبت‌ها مرا وادار کرد که با تو سخن بگویم لیکن بدان که در نظرم کوچک هستی و تو را سرزنش و نکوهش میکنم...اکنون هرچه مکر و حیله داری انجام بده و کوشش خود را ادامه بده و بر دشمنی خود نسبت به ما بیافزا. به خداوند سوگند هرگز نمیتوانی یاد ما را از دل مردم بیرون کنی و قرآن ما را از میان مردم بیرون سازی». زینب کبری سلام الله علیها با آنکه در هیئتِ یک اسیر در برابر کسی که علی‌الظّاهر مرگ و زندگی تمام اسیران در دستان اوست، به صراحت یزید را تحقیر میکند و علناً او را بی‌مقدار خطاب می‌فرمایند. عبارت «یابن الطلقاء» نیز در همین خطبه‌ی شریف آمده است. به علاوه ی آنکه تمامی مکر و حیله های او را بی‌فایده میخواند و اعلام میکند که تمامی آنچه را که میتواند، انجام دهد ولی آنچه محقّق خواهد شد، آرمانی است که برایش خون داده و اسارت کشیده شده است. آنچه فرهنگ پیاده‌روی زیارت اربعین به ارمغان می‌آورد، استقامت امّت اسلامی در برابر دشمنی‌ها و دشوارترین شرایط اقتصادی و معیشتی و سنگین‌ترین هجمه‌های نظامی خواهد بود؛ همانطور که امروز در همایش زیارت پیاده اربعین، زوّار در عین وجود شرایط نامساعد معیشتی (چه در اوطان خود و چه در مسیر پیاده‌روی) و همچنین وجود خطرات جانی (و تهدیدهای گروه‌های تروریستی موجود در خود عراق)، برای اعتلای نام اباعبدالله الحسین علیه السلام خود را به جاده می‌سپارند و زن و مرد و حتّی کودکان، سختی‌ها را با عشق به جان می‌خرند. همچنین خدّام مسیر که با وجود شرایط نابسامان حاصل از جنگ زدگی و کمبود اوّلیّات زندگی، محبّتشان به اباعبدالله الحسین علیه السلام تردیدها را از دلشان می‌زداید و زندگی خود را فدای زوّار می‌کنند. 🏴https://chat.whatsapp.com/LLasGIGW6irLAz69h1M5Mh 🏴@shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* ✔️ استقامت عملی(بخش دوم) آنچه محرّک انسان به سوی عمل است، گرایش‌های اوست؛ نه عقل و نه علم او. عقل و علم، تنها از مسیر حرکت مانع زدایی می‌کنند. بعنوان مثال هرقدر دانش یک فرد معتاد به مضرّات موادّ مخدّر افزایش یابد و عقل وی آنها را تصدیق نماید، تا آن هنگام که گرایش و علاقه‌ی او به ترک اعتیاد تعلّق نگیرد، حرکتی نخواهد کرد. باید در این جمله تجدیدنظر کرد: «ای برادر تو همان اندیشه‌ای»؛ چراکه براساس انسان‌شناسی نادرستی بنا شده که انسان را در حدّ ساحت عقلی تقلیل می دهد. در حالیکه انسان، همه اراده است و اراده، آمیزه‌ای از عقل و عاطفه. عقل انسان از درک و احاطه یافتن بر برخی از امور عاجز است «إنّ اللهَ قَد إحتَجَبَ عَن العُقولِ کَما إحتَجَبَ عَن الأبصارِ؛ خداوند از عقلها پوشیده است همانطور که از چشمها پوشیده است»، لکن قلب میتواند همانها را مشاهده کند (ما کَذَبَ الفُؤادُ مَا رَأَی). کربلا هر دو ساحت وجودی انسان را مخاطب قرار می‌دهد و به همین خاطرست که تنها حبّی است که شور آن بر شعور می‌افزاید و شعور آن بر شور؛ «إنّ فی قَتلِ الحسینِ حَرارَةٌ فی قلوبِ المُومِنینَ لاتَبرَد أبَداً؛ شهادت حسین علیه السلام حرارتی را در قلوب مومنان افروخته که تا ابد خنک نخواهد شد.» عشقی که حرارتش قلب را ذوب میکند و اشک شده، از چشم فرو می‌ریزند، عملکردی متقن و تردیدناپذیر را به دنبال خواهد داشت. به همین خاطرست که جنبش‌های شیعی در طول تاریخ بسیار بیشتر از سایر جنبش ها اتّفاق افتاده و درصد موفّقیّت آنها نیز به مراتب بیشتر از سایرین بوده است. چراکه در بستر کربلا و خصوصاً فرهنگ اربعین، استعلای آرمانی را بوسیله ی استقامت عملی پیگیری کرده‌اند. نظیر آنچه در انقلاب اسلامی ایران رخ داد و کماکان در همان مسیر ادامه دارد... 🏴https://chat.whatsapp.com/LLasGIGW6irLAz69h1M5Mh 🏴@shab_amaliat

*گرچه دوریم به یاد تو سخن می‌گوییم* دلمون خوش بود که به یاد کاروان زینب کبری، چند روزی رو آواره‌ی بیابان‌ها می‌شدیم... هرچند کم بود و به پای غم‌ها و سختی‌های بچه‌های معصوم سیدالشهدا علیه‌السلام نمی‌رسید... اما ذره‌ای رنگ و‌ بوی حسینی پیدا کردن، آب حیات زندگی‌مون بود... میگن اونی که یه بار اربعین بره دیگه نمی‌تونه نره... اما امسال...به امیدی تحمل می‌کنیم...به امید بشارت آقامون..فرمودن امسال نزد ارباب شکوِه کنید تا نظری بکنند... در این موکب مجازی گرد هم امدیم که به نسخه‌ی آقامون عمل کنیم... اینجا هرکسی هم زائره و هم خادم... از معارف اربعین برای هم بگیم، از خاطراتی که داریم، از عکس‌ها و فیلم‌ها، از دل‌گویه‌ها، از مناجات‌هامون با سیدالشهدا علیه‌السلام... ان‌شاءالله ارباب ما که رحمه الله الواسعه هستند، نظری بر اوضاعمون می‌کنند و ما رو از یتیمی در میارن...ما نسل ظهوریم ان‌شاءالله اگر همت کنیم... تشریف بیارید👇🏻👇🏻👇🏻 🏴 https://eitaa.com/joinchat/3380150340C210a65590d

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* ⚫️اعلان برتری مواضع جبهه حق اهل جبهه‌ی حق باید همواره به امام خویش و موضع‌گیری‌های او ایمان راستین داشته باشند؛ تا از سرافرازی حق بهره بگیرند. اعلان برتری تاریخی جبهه‌ی حق، کارویژه‌ی کسانی است که در معرفت و عشق به ولیّ خدا ذوب گشته‌اند و اراده‌ای جز اراده‌ی او در جان خویش ندارند؛ و هدفی جز اعتلای یاد او و گسترش آرمان او در زندگی جستجو نمی‌کنند. این همان حقیقتِ استشهاد است که شهید، می‌خواهد خودش نباشد امّا محبوبش باشد و ولایتش عالم‌گیر گردد؛ و او نیز مجرای ظهور ولایت در جهان باشد. اعلان برتری جبهه‌ی حق یعنی به نمایش گذشتن اقتدار آن «الاسلامُ یَعلو و لایُعلَی؛ اسلام برتر است و چیزی بر آن برتری ندارد». اسارت آل الله صلوات الله علیهم تماماً نمایشگاهی از اقتدار و فریاد بلند برتری مواضع جبهه حق بوده است. در واقع نفس حرکت سیّدالشهدا علیه السلام به سوی کربلا و عدم بیعت با استکبار و باطل، غلبه‌ی ارزش‌های متعالی را در تاریخ تضمین کرد. و کاروان آزادگان اهل بیت علیهم السلام که پیام‌آوران عاشورا بودند، به خوبی این برتری و غلبه را تا اعماق جان بشریّت نفوذ دادند. هنگامی که از ایشان پیروز میدان را سوال می‌کنند، پاسخ می‌دهند: «هنگامی که وقت نماز داخل شد، اذان و اقامه بگو. در آن وقت خواهی فهمید که غالب کیست». بدین معنا که هدف از این همه ازخودگذشتگی، اعتلای نام خداوند و رسولش در زمین بود و بدان دست یافتیم؛ حتّی به قیمت فدای خون. چراکه حرکت در این راه، جز إحدی الحُسنَیَین را به ارمغان نخواهد آورد: یا به هدف می‌رسیم و در ظاهر نیز دشمن را از پای در می‌آوریم و یا به شهادت می‌رسیم و از مجرای تقدّس و مظلومیّت خون، هدف را تحقّق می‌بخشیم. هنگامی که کاروان اهل بیت علیهم السلام را از کنار بدن‌ها عبور می‌دادند تا به کوفه ببرند، زینب کبری سلام الله علیها دریافت که امام زین العابدین علیه السلام با مشاهده‌ی اوضاع ابدان مطهّر شهدا، جان‌شان در خطر است، نزد ایشان رفتند و چنین عرض کردند: «ای یادگار جد و پدر و برادرانم! چرا ناراحت هستی و جان خود را در معرض نابودی قرار داده‌ای؟ به خداوند سوگند این مصیبت‌ها را جدّت و پدرت به ما خبر داده بودند و ما در انتظار این چنین روزی بودیم. خداوند از افرادی عهد و پیمان گرفته است که فرعون‌های زمان از آن خبر ندارند ولیکن اهل آسمان‌ها آن‌ها را به خوبی می‌شناسند. افرادی خواهند آمد و این بدن‌های قطعه قطعه شده را جمع خواهند کرد و به خاک خواهند سپرد. در این سرزمین برای پدرت پرچمی نصب خواهد شد که گذشت قرن‌ها آن را از پا در نخواهد آورد و آن عَلَم همچنان پیوسته در اهتزاز خواهد بود. جبابره روزگار و ستمگران خواهند کوشید این عَلَم را واژگون کنند، ولیکن او روز به روز در ترقّی و تعالی خواهد بود و از گزند حوادث و بدخواهان مصون و محفوظ خواهد ماند». جالب توجّه است که زینب کبری سلام الله علیها امام را تنها یادگار سیّدالشهدا علیه السلام نمی‌خوانند بلکه یادگار همه‌ی ائمّه‌ی گذشته می‌دانند و به نظر می‌رسد این تعبیر نشان از عمق معرفتی دارد که باید در این فرهنگ بدان اهتمام ورزید. شناختن ولیّ زمان و حضور گرداگرد او و بذل وجود خویش برای اعلان برتری مواضع او، عنصر اصلی فعّالیّت‌های زینب کبری سلام الله علیها است که باید در فرهنگ زیارت اربعین کاملاً بدان عمل شود. 🏴https://chat.whatsapp.com/LLasGIGW6irLAz69h1M5Mh 🏴@shab_amaliat

اربابِ دلم! هر اربعین محضر شما کوله بار خستگی و غربت دنیایمان را ورودی کربلایتان می‌گذاشتیم و پروازکنان دلمان را پایین پایتان مهمان دستی نوازشگر می یافتیم... دستی که گرمی حضورش التیام زخمهای یکساله بود... زخم هایی از جنس دلتنگی، غربت، فراق... وقتی دلهایمان را شفا می‌دادید، آرام میکردید، صفا می‌دادید، رسالتی بزرگ به قدر یکسال ندیدنتان بر دوش دلهایمان میگذاشتید، رسالتی که چون نشان از شما داشت همه سختی ا‌ش را برای خاطر مبارکتان به جان میخریدیم.... اصلا اگر این رسالت از دست مبارکتان نبود، چطور دل از آن همه لطف حریمت می کندیم و به وطن نه، به غربتخانه دور از شما باز می‌گشتیم..... رسالت اربعینی هر ساله مان بوی شما داشت، از دست شما آمده بود... پای انجامش اشکمان به یاد شما روان بود و دلمان به لبخند شما خوش... امسال اما... اطمینان داریم زائران از راه دورتان را فراموش نمی فرمایید.... ارباب جان! فردا با سیّدی از سلاله پاکتان به زیارتتان خواهیم آمد... با خاکستر دلهایمان که از ندیدنتان، از بغض یکساله فراقتان، دیگر نای ناله زدن ندارد. خواهیم آمد باذن الله تعالی. می آییم تا ماموریتمان دهید... بر دوش ناتوان دلمان باری بگذارید تا مثل شما با حقیقت ایمان و باور یقینی مان، با مجاری دیدگانمان، با راه های نفس کشیدنمان، با رگ های قلبمان، با همه اعضا و جوارح مان و آنچه داریم و همه از صدقه سر وجود مبارک شماست، آن ماموریت را انجام دهیم و به عهدمان وفا کنیم به لطف نائب امام زمانمان و دعای مستجاب شان اطمینان داریم مارا هم می‌پذیرید. مولاجان!برای ظهر عاشورایمان وفدای نگاهتان شدن بی تابیم. کی وکجاوعده دیدارما...

#سردار_دلها چه حکمتی بود در اینکه چهلمین هفته از فراق شما مصادف شد با اربعین حسینی و فراق ما از کربلا #سردار_دلها #چه_فراقی #۱:۲۰

بسم الله الرحمن الرحیم #دهه_محسنیه به نفع کیست؟ #بخش_اول هر ساله در چنین ایامی، بحث دهه‌ی محسنیه در محافل جریان می‌‌یابد... اما نکاتی چند در این زمینه قابل ذکر است: - هیچ شکی در این نیست که این ایام، ایامی است که سقیفه رخ داده، و جانشینی رسول خدا صلی الله علیه و آله از مسیری که بارها مورد تاکید و تصریح ایشان قرار گرفته بود، منحرف گردید. جانشین رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، مانند رسالت و بعثت باید از سوی خداوند منصوب باشد نه اینکه با رای‌گیری و دموکراسی و صلاح‌دید بشر انتخاب گردد! - هم‌چنین هیچ‌شکی نیست در اینکه هجمه‌های متعددی به خانه بانوی اسلام دختر نبی مکرم صلی الله علیه و آله و سلم رخ داده و در آخرین هجمه، حوادث تلخی چون مجروحیت حضرت زهرا سلام الله علیها ، شهادت حضرت محسن علیه السلام ، ریسمان به دست و گردن امیرالمومنین علیه السلام انداختن و به زور به مسجد کشیدن و بیعت گرفتن و... رخ داد... - اما تاریخ هجمه‌ی آخر، قطعا در دهه اول ربیع الاول نبوده است. دلایل تاریخی در این زمینه در جای خود موجود است که خواننده عزیز را به آنها ارجاع می‌دهیم؛ لکن در ورای این نقد و نظر تاریخی، تحلیلی وجود دارد که به آن اشاره می‌کنیم: 🏴 @shab_amaliat