روزی فردی معاند؛ خدمتِ امام صادق (ع) آمد وُ به ایشان عرض کرد: اگر روزی یکی از دوستانِ شما گناهی کند، عاقبتش چگونه خواهد بود؟ امام در پاسخ به وی فرمودند: خداوند به او یک بیماری عطا می‌ نماید تا سختی‌ های آن بیماری کفاره ی گناهانش شود. آن مرد دو مرتبه پرسید: اگر مریض نشد چه؟ امام مجدد فرمودند: خداوند به او همسایه‌ ای بد می‌ دهد تا او را اذیت نماید وُ این اذیت وُ آزارِ همسایه، کفاره ی گناهانش شود. آن مرد گفت: اگر همسایا ی بد نصیبش نشد چه؟ امام فرمودند: خداوند به او دوستِ بدی می‌ دهد تا وی را اذیت نماید وُ آزارِ آن دوستِ بد،کفاره ی گناهانِ دوستِ ما باشد. آن مرد گفت: اگر دوستِ بد هم نصیبش نشد چه؟! امام فرمودند: خداوند همسرِ بدی به او می‌ دهد تا آزارهای آن همسرِ بد،کفاره ی گناهانش شود. آن مرد گفت: اگر همسرِ بد هم نصیبش نشد چه؟ امام فرمودند: خداوند قبل از مرگ به او توفیقِ توبه عنایت می‌ فرماید. باز هم آن مرد از روی عنادی که داشت گفت: وَ اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه؟ امام فرمودند: «به کوریِ چشمِ توُ ما او را شَفاعت خواهیم کرد.» 📚عوالي‌ اللئالي‌ العزيزية في‌ الأحاديث‌ الدينية،ج ۱،ص:۳۴۵ 🙋@salam_sobhbekhyr