دلم تنگ شده برای حرفای نانوشتم.

دیوونه ها؟ یه پا عاقلین برای خودشون.. بدون دلیل میخندن،دنبال کسی نیستن شنونده باشه برای حرفاشون.. هروقت بخوان دوتا گوشِ چسبیده به خودشون اماده شنیدنِ دردِ قلباشونه.. هرجا که باشن احساس کنن مغزشون بارسنگینیو متحمل میشه اب های چشمشون سرازیر میکنن.. زندگی ای که سخت بگیری که نمیگذره. اینو همون دیوونه ها متوجه شدنو مانه. ولی شاید مادیوونه ایم و اونا عاقل .. دیوانه هایی به سبک اتوکشیده.

فکرشو نمیکردم از نوشتنم خسته شم..

و بازهم دلم یه کوچولو شده برای خودم.

گور بابای سختی. بیافرار کنیم. بلاخره یه جا پیدا میشه غم نباشه توش.

این مردمِ ظاهربین به سرِ آستین آدم نگاه می‌کنند، سرِ آستین آدم اگر کهنه باشد، هر کلامش اگر دُر و گوهر هم باشد، آن را وَر نمی‌چینند... محمود دولت آبادی

ازتوتنها وصف‌دیدارت‌ نصیب‌ماشده

کاش که وصفش میکردند... که توان گفت از جلوۀ تو؟

‌دوست دارم . . مثل آهنگی که هر دومون حفظیم ، مثل هوای بارونی و قدم زدن تو پاییز ، چآی بعد از خواب ، سیگار بعد از چآی ، اولین آغوش . . اولین بوسه ، بغل گرمت تو هوای سرد ، گریه از شادی ، عطر تنت ، عیدی بابا ، دست پخت مامان ، مثل من ، مثل دیوونه ها . . مثلِ دیوونه ها ! (:

یه چند وقتی بود هوشو حواسمون سرجاش نبود. وقتی میومد تو حیاط تلفن صحبت کنه، چار تا چشمم قرض میگرفتم که از تراس ببینمش. با صدای قهقهه هاش یه لبخند بزرگ رو لبم خودنمایی میکرد و با صدای هق هقش، قلبم کنده میشد. میدیدمش که اصن دل مِلمون از دست در میرفت.. یه بار که بیرون بود ، مثل لاتای سر کوچه منتظرش نشستم تا بیاد و مثل هولای عاشق حرف دلو از پسر همسایه بشنوه .. کلمه ها که هیچی،مغزمم برای گفتنت یاری نمیکرد. تا اومدی ،پریدم جلوتو با من من گفتم :طبق معمولو کلیشه ها ؛پسریم که عاشق دختر همسایه شده. گفت :چی؟ گفتم : تنهائیتو بامن تقسیم کن دختر جون. گفت:منظورتو متوجه نمیشم. گفتم: هیچی. حس پونه ای رو داشتم که دم لونه مار سبز شده بود . با یه اخم بهم فهموند که باید تنمو بکشم کنار. همونطور که کلافه وار با کیفش کلنجار میرفت، گفت :کلیدمو جا گذاشتم درو وا میکنی؟ گفتم چی؟

یه خرماییه فرفریم نداریم که پزشو بدیم .

درسته که باد میاد،ولی تواین هوای نم دار من نباید رو تختم باشم و تکس بنویسم.