بازهم توقع بیجا. همین توقعهای بی سر ته قلبتو چرک، چروک، پژمرده میکنه. عادتیه که موندگار شده تو وجودت . هر بار که از یه نفر ناامید میشی سیاهی تو روح و روانت رخنه میکنه. اما بازهم غنچه اعتمادت انتظار میکشه برای شکفتنی که حاصلش جز خشکیده شدن چیزی نیست.

''ریشه درد''

من زندم! چون هنوز غم رو تجربه میکنم.

اما مغزم مدام فریاد میکشید تا سکوتم را بشکند.

میخوام برم پا ندارم. میخوام نرم جا ندارم.

دستاتو میبری سمت اتیش و توقع داری اتیش سرد باشه؟ توقع داشتن از کسی که دوستش داری هم همینه.

ایندفعه یه مهر داغ بزن به پیشونیت که بوی سوختگیش تا ابد تو مشامت بمونه.

عمیق ترین نوع تنهایی رو نقطه به نقطه روحم حس کرد.

باتو خودمو عَ دس میدم.

تو چی دیدی تو من که من ندیدم خودم؟

یه داستان غمگین بگم؟ -نخواستمت ولی تو فال حافظمم جا خوش کرده بودی.

فقط منم که وقتی مسیج از طرف من باشه حس اویزون بودن بهم دست میده؟