در کودکی و نوجوانی پسر بسیار آرامی بودن. برخلاف اغلب پسر بچه‌ها بازیها و شیطنتهاشون باعث آزار هیچکس چه خانواده و چه دوستان و هم سن و سالهاشون نبود. قانع بودن، مهربانی و ادبشون ورد زبان پدر و مادر و همه اطرافیان بود، خواهر و برادرها هم حاج مرتضی رو طور دیگری دوست داشتن. نوجوانیشون هم در پایگاه بسیج و مسجد محل و صرف فعالیتهای فرهنگی برای جذب و نگهداشتن بچه‌ها در صفهای نماز جماعت و پایگاه بسیج و بصورت کلی جبهه انقلاب و اقدامات مرتبط شد.

ایشون محبوبیت خاصی بین بقیه اعضای خانواده داشتن. 
از علاقه شخصیشون به شهدا و خدمت به خانواده شهدا که بگذریم با توجه به شغلشون یعنی عضویت در نیروی قدس سپاه تعداد زیادی از شهدای مدافع حرم از دوستان و همکاران نزدیک حاج آقا مرتضی بودن

بیشترین ارادتشون به مادر پهلو شکسته بود و آسیبی که منجر به شهادتشون شد هم مثل بانو از ناحیه پهلو و دستشون  بود

سعی در کنترل خشم داشتن برای آرام کردن جو حق رو به طرف میدادن بعد در موقعیت مناسب بسته به شرایط بصورت مستقیم یا غیر مستقیم با شرح میداد موضوع و بیان علت حرف یا عملشون طرف مقابل رو متوجه اشتباهش می‌کردن

حاج آقا مرتضی در سال ۸۶ در سن بیست وپنج سالگی ازدواج کردن. ملاکشون هم ایمان و تقوا بود که در ظاهر خانمها با حجاب خودش رو نشان میده دو فرزند داشتن; #نازنین_زهرا ی عزیزم که زمان شهادت پدرش شش ساله بود و فاطمه سلمای عزیزم که هفت ماه بعد از شهادت بابا بدنیا آمد.

گاهی پیش میومد در صحبتهای دونفره‌مون که آرزوی شهادت داشتن. و خدا میدونه هیچوقت نگفتم خدا نکنه یا تعابیری به این شکل جوابی که هربار براشون داشتم این بود که ان شاءالله در رکاب حضرت مهدی شهید بشی. آرزویی که از عمق وجودم براشون داشتم اصلا مردن برای حاج مرتضی خیلی حیف بود.
بارها در صحبت با دوستانشون این جمله رو تکرار میکردن که حواسمونو جمع کنیم اگر شهید نشیم می‌میریم