- لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ ؛ همانا ما انسان را در رنج آفریدیم . . (آیه ۴ سوره بلد)

دلی که از همه دل ها بریده ام حالا اسیر غمزه ی یک پیر کهنه پوش شده برای اینکه علی بشنوم من از زهرا ببین چگونه زبانم شبیه گوش شده خدا کند که دگر تا همیشه خواب شوم فدای خاک قدم های بوتراب شوم

دوباره باز هوای نجف به سر دارم از اینکه بال ندارم ، دو چشم تر دارم به جان مادر پیرم بدان که ممکن نیست که دست از در این خانه ی تو بردارم به خاطر نظر مهربان حضرت توست میان این قفس سینه جان اگر دارم همه مرا به خدا بنده ی تو می گویند به جای کعبه ز بس بر رخت نظر دارم امین مکه محمد ، ولی امیر تویی دلیل واقعی خطبه ی غدیر تویی

تو شاه هستی و من سائل درت هستم گدای روز و شب دست قنبرت هستم کبوترانه به سوی تو بال وپرزده ام که باورت بشود من کبوترت هستم میان اینهمه اسم و لقب که داری تو هلاک نام خدایی حیدرت هستم خداست شاهد حرفم که از طفولیت همیشه ماهی آن حوض کوثرت هستم

امام اول من ! آخرین پناه منی تو نور مطلق حق درشب سیاه منی . .

صفایی بود دیشب با خیالت خلوتِ ما را ولی من باز پنهانی تو را هم آرزو کردم . . -شهریار !

مردم از ترس خواری و ذلت؛ به خواری و ذلت #پناه میبرند...!!! _علی‌بن‌ابی‌طالب‌علیه‌السلام [نیازمند به تفکر عمیق] غررالحکم،حدیث۱۰۲۶۷

:)

زهرا! گمان کنم که زمان سفر شده خواب و خوراک تو چه قدر مختصر شده

داری برای مرگ خودت می کنی دعا امّا غروبِ عمرِ علی جلوه گر شده