فـاطمـمه گفت نـــــه عـزیـزم .سـفـارشـتـان را کـردم!》

حَسَن گٌفتـ بـار مـا را روے دوش زینـبـ نگـذار،مــــــــــادر جــــــــــان. خـــــودتـ بـمـان!》

فـاطـمـه گـفـتـ :《 اگـر بـدانیـد آن جـا بـرایـم بـهتر اسـتـ ،بـاز هـم مےگوییـد بـمـانـم؟》

حـسـن گـفتـ :《ایـــــن حـرف را مـا هـــــم مـیـتوانیـم بـزنـیـم .مگر آن جـــــا بـراے مـا بـهتـر از ایـنجا نـیـسـت؟》

فاطـمه زد زیـر گـریـه .گـفتـ:《خــــــــــدا مےخـواهـد مـن بـروم ،چـه؟حـجت تـمـــــام اسـتـ؟

حـسـن گفت :《اگـر تـو بـخواهے بمـانے ،خـــــدا راضـے میشـود . مـــــــــن پـــــدر و حـــــسین و زیـــــنب راضے اش میـکنیـم.خـــــدا از حـق خودش راحـت میـگذرد!》

فـاطـمـــــه گـفـتـ :《اگـر بگویـــــم از ایـن دنـیـا جـز بوے تـعفـن نمے شنوم و در رنـج و عذابـم. چه؟بـــــاز هـم میـگـویـیـد بـمـانم؟》

حـســــــــــین به گـریـه افتـاد و پنـجـه فـــــاطمـه را رهـــــا کـرد .

فـــــاطمه گـفـتـ :《گـریـــــه نـکـن ،عـــــزیـز مـادر !》

و چـــــشمانـش را بـسـت.

حـــــسن فـــــهمـــمیـد که بـایـد سکـوت کـــــند ..

خودش را از کنار فــــــــــاطمه عـقـب کشـیـد و تـکـیـه داد بـه دیـوار