🌻 بیعت با پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله در لحظه‌های ناب 🔰 هیچ انسانی نمی‌تواند صددرصد محمدی زندگی کند، وگرنه همۀ مردم در شمار شاگردان راستین ایشان بودند. هیچ انسانی محمدی زندگی نمی‌کند جز در لحظه‌هایی مشخص که به‌اندازۀ هم‌کنشی وی با رسالت حضرت محمد ص کم و زیاد می‌شود. 🔰 بنابراین در آن لحظه‌هایی که بر هریک از ما می‌گذرد و ما حس می‌کنیم که دلمان برای حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله گشایش یافته و حس می کنیم که عواطف و احساساتمان سراسر از نور رسالت این پیامبر والا برافروخته شده، در آن لحظه‌ها فرصتی مغتنم است تا انسان ذخیره‌سازی کند. 🔰 من به این روند ذخیره‌سازی ایمان دارم؛ یعنی ایمان دارم که اگر انسان در این لحظه اندیشه‌هایش را متمرکز سازد و بر مضمونی معیّن تأکید ورزد و آن را در خود ذخیره کند، این ذخیره در لحظه‌های ضعف بر او گشوده خواهد شد. 🔰 بدین‌گونه که پس از گذشت این تجلیِ والا و بازگشت انسان به زندگی عادتی‌اش این دریافت به‌تدریج ژرفا می‌یابد. بذری را که او در لحظۀ تجلی در خود نهاده، یعنی در لحظۀ گشایش مطلق به‌سوی ارجمندترین رسالت آسمان، به‌موقع او را دربر می‌گیرد و به او می‌گوید: بپرهیز از کژروی! بپرهیز از نافرمانی! مبادا که سر سوزنی از راه محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله به بیراهه روی! 🔰 چون انسان در لحظه‌های تجلی و گشایش، جان خود را به بندهای حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله پیوند دهد و بتواند در دمی از آن لحظه‌ها با پیامبر گرامی پیمان ببندد که از رسالت ایشان کج نرود و از راه ایشان دل نکشد و با ایشان و با اهداف و رسالت و احکام ایشان زندگی کند، دراین‌صورت چون این جلوه از او درگذرد، که بسا به راحتی درمی گذرد، و بعد بخواهد کج برود، پیمانش را به یاد می‌آورد و پیوندش با حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله را یاد می‌کند. 🔰 چنین رابطه ای دیگر عقلیِ محض و نظری محض نیست، بلکه یک قرار است، یک عهد است، یک بیعت است که پیامبر در لحظۀ حس، در لحظه‌ای نزدیک به حس به او عطا کرده است، در لحظه‌ای که گویا پیامبر را پیش روی خود می‌بیند و با ایشان بیعت می‌کند. 📚کتاب امامان اهل‌بیت علیهم‌السلام، صفحه ۹۴ 🆔 @shahidsadr

🔺 تلاش همیشه برای مردم 🔸 می‌گفت من مستحبات زیاد که به‌جا بیاورم، از نوشتن وقتم کم می‌شود. مستحبات برای خود من است، ولی نوشتن به خاطر مردم است. در هر فرصتی این قلم را به‌دست می‌گرفت و می‌نوشت. اصلاً همان که می‌نوشت، همان چاپ می‌شد. پاکنویس و چرک‌نویس نداشت. 📚 کتاب به‌رنگِ صبر، خاطرات همسر شهید صدر، صفحه ۲۱۲ 🆔 @shahidsadr

🔰 اگر عقلمان را به‌کار می‌انداختیم… 🔺 ما نیازمند آن هستیم که به‌جای اخلاقِ ترجیحِ مصلحتِ شخصی، اخلاقِ فداکاری داشته باشیم. ما نیاز داریم که آمادگی این را داشته باشیم که مصلحت عمومی کیان را بر مصلحت شخصی این یا آن فرد ترجیح بدهیم. ما باید اخلاقِ گذشتن از مصالح شخصی در راه مصالح عمومی را داشته باشیم. اما آن چیزی که الآن ما با آن زندگی می‌کنیم، آن چیزی که الآن در وجود ما هست، عمدتاً ترجیح مصلحت شخصی بر مصلحت عمومی است. 🔺با این کار خودمان هم بهره می‌بردیم. اگر عقلمان را به‌کار می‌انداختیم، می‌دیدیم- حتی بر اساس معیارهای دنیایی و زودگذر- بیشتر بهره می‌بردیم؛ بیشتر از بهره‌ای که در حال درگیری و نزاع و اختلاف در داخل مجموعه‌ای نصیبمان می‌شود که در معرض فروپاشی و نابودی است. 📚 کتاب بارقه‌ها، صفحه۴۹۳ 🆔 @shahidsadr

🔰 اگر عقلمان را به‌کار می‌انداختیم… 🔺 ما نیازمند آن هستیم که به‌جای اخلاقِ ترجیحِ مصلحتِ شخصی، اخلاقِ فداکاری داشته باشیم. ما نیاز داریم که آمادگی این را داشته باشیم که مصلحت عمومی کیان را بر مصلحت شخصی این یا آن فرد ترجیح بدهیم. ما باید اخلاقِ گذشتن از مصالح شخصی در راه مصالح عمومی را داشته باشیم. اما آن چیزی که الآن ما با آن زندگی می‌کنیم، آن چیزی که الآن در وجود ما هست، عمدتاً ترجیح مصلحت شخصی بر مصلحت عمومی است. 🔺 ما تا الآن برای مصالح خودمان زندگی می‌کردیم و وقتی بین مصالح شخصی‌مان با مصالح عمومی تعارضی پیش می‌آمد، مصلحت عمومی را ترجیح نمی‌دادیم. 🔺این گرایش اخلاقی، این رویکرد اخلاقی که تمایل به مصلحت شخصی، نه مصلحت عمومی، در آن محوریت دارد سبب می‌شود که بیشتر توان و امکانات و ظرفیت‌های ما در راه حفظ و حمایت از مصالح شخصی صرف شود. 🔺وقتی گرایش‌ها از مصلحت عمومی به مصلحت شخصی تغییر جهت پیدا می‌کند، هرکس که در فضایی آکنده از این گرایش زندگی می‌کند، مجبور می‌شود که فقط به خودش و دفاع از خودش و حفظ خودش فکر کند و این‌چنین می‌شود که هشتاد درصد از توان و امکاناتمان را در درگیری‌های داخلی و درون‌گروهی هزینه می‌کنیم؛ درحالی‌که اگر به اخلاق انسانِ عامل متخلق بودیم و به دیگر سخن، اخلاق فدا کردن مصلحت شخصی برای مصلحت عمومی در وجودمان بود، می‌توانستیم این هشتاد درصدی را که در درگیری‌های داخلی صرف می‌شود، در راه خدا به‌کار بیندازیم؛ برای حمایت از کل مجموعه و برای تثبیت و تقویت و رشد کل این مجموعه، به‌کار بگیریم. 🔺با این کار خودمان هم بهره می‌بردیم. اگر عقلمان را به‌کار می‌انداختیم، می‌دیدیم- حتی بر اساس معیارهای دنیایی و زودگذر- بیشتر بهره می‌بردیم؛ بیشتر از بهره‌ای که در حال درگیری و نزاع و اختلاف در داخل مجموعه‌ای نصیبمان می‌شود که در معرض فروپاشی و نابودی است. 📚 کتاب بارقه‌ها، صفحه۴۹۳ 🆔 @shahidsadr

🔰 اندیشه‌ها و آموزه‌های شهید صدر چگونه می‌تواند به حکمرانی خوب در ایران کمک کند؟ 🔺 حجت الاسلام و المسلمین مجتبی الهی خراسانی 🔺 رئیس میز توسعه و توانمندسازی علوم اسلامی دفتر تبلیغات اسلامی قم 🔸 در فلسفۀ سیاسی شهید صدر، استخلاف و استئمان الهیِ انسان، به «معنای توحیدی»، «رشد اخلاقی»، «سلامت و تساوی روابط»، «برادری و نفی سلطه‌جویی»، «مسئولیت‌پذیری»، «آزادی مسئولانه»، «عدالت فراگیر» و «حاکمیت قانون» منتهی می‌شود. اینها همان است که در ادبیات سیاسی و اجتماعی معاصر، اصول و ویژگی‌های حکمرانی خوب، محسوب می‌شود. 📑 برای مطالعه متن کامل به این لینک مراجعه کنید. 🆔 @shahidsadr

💠 آرمانی برای همه 🔆 مهدی علیه‌السلام فقط تجسمِ باوری اسلامی با ماهیتی دینی نیست، بلکه عنوانی است برای آرمانی که انسان‌ها با ادیان و مذاهب گوناگون به آن چشم دوخته‌اند. 🔆 مهدی علیه‌السلام شکل‌یافتۀ الهامی فطری است که مردم به‌رغم اختلاف باورها و چگونگی ارتباطشان با غیب، از طریق آن به این دریافت رسیده‌اند که انسانیت، روزی موعودْ بر زمین دارد که در آن، رسالت‌های آسمانی با مفاهیم عالی و هدف نهایی‌شان تحقق می‌یابند و مسیر طاقت‌فرسای انسان در طول تاریخ پس از رنجی دراز به آرامش و ثبات می‌رسد. 🔆 باور داشتن به این روز غیبی و آیندۀ موردانتظار، تنها مخصوص کسانی نیست که دین‌مدارانه به غیب ایمان دارند؛ بلکه به دیگران نیز راه یافته و حتی در اندیشه‌ها و باورهایی که سرسخت‌ترین مخالفت را با غیب و امور غیبی دارند، بازتاب می‌یابد. 📚 کتاب پژوهشی درباره امام مهدی علیه‌السلام، صفحه ۲۹ 🆔  @shahidsadr