ظهر بود. خیلی خسته بودیم. گرما بیداد می‌کرد. با اصرار یک خانم عراقی و پسرش به خانه‌شان رفتیم. خنکای خانه حالمان را جا آورده بود. حمام و پذیرایی هم حسابی خستگی از تنمان به در کرد.
پسر کوچکم بهانه می‌گرفت که زودتر برویم و به پیاده روی ادامه دهیم. هوا هنوز گرم بود برای همین ترجیح می‌دادیم کمی بیشتر بمانیم. شروع کرد به گریه کردن. و زانوی غم بغل گرفت.
میزبان ناراحت و نگران شده بود. می‌رفت و می‌آمد و می‌پرسید:«حبیب شی شد؟» اما هرچه توضیح می‌دادم که چیزی نیست متوجه نمی‌شد.
دست و پایش را گم کرده بود. طاقت دیدن اشک‌های زائر کوچک امام حسین(علیه السلام) را نداشت.
وقتی دید کاری از دستش برنمی‌آید رفت و با یک دینار عراقی آمد. پول را توی دست پسرم گذاشت و نوازشش کرد. آن‌قدر نازش را کشید تا آرام شد.
خیالش که راحت شد نشست.
