🌺🌺☘️☘️🦋🦋 #پرسمان_مهدویت #سوال اعتقادبه رجعت از اصول دین است یا اصول مذهب؟ قبل از پاسخ به این سؤال می بایست نخست مفهوم و تصویر روشنی از آن دو واژه به دست آوریم تا بتوانیم به پاسخ سؤال فوق برسیم. #جواب ✍️همانطور که می دانیم دین در یک تقسیم بندی به اصول و فروع دین تقسیم می شود و منظور از اصول دین، در این تقسیم، هر گونه اعتقاد معتبر دینی است که مربوط به بینش و شناخت خدا و جهان و انسان می شود، و منظور از فروع دین احکام عملی است که وظایف فردی و اجتماعی پیروان آن دین را بیان می کند. به عبارت دیگر منظور از اصول دین، اساسی ترین و زیربنایی ترین امور اعتقادی است، در مقابل سایر امور اعتقادی که نسبت به آنها جنبه تبعی و فرعی دارند، آن اصول عبارت اند از: توحید، نبوت و معاد - که ادیان الهی در سه اصل فوق مشترکند - که این اصول در حقیقت پاسخی به روشن ترین سؤالات فکری انسانند. طبیعی است که انکار هر یک از این سه اصل، موجب خروج از دین و اثبات کفر است. اما اصول مذهب عبارت از این است که گاهی پیروان یک مکتب که در اصول بنیادی دین با یکدیگر مشترکند، برداشت ها و تلقیات مختلفی از دستورات و پیام های دینی دارند، که موجب پیدایش روش های مختلفی در دین می شود. این برداشت ها و طرز تفکر خاص از مکتب - با حفظ اصول و وجوه اشتراک - را اصول مذهب می گویند. عدم اعتقاد به این اصول موجب خروج از دین نمی شود، بلکه موجب خروج از آن طرز تفکر و برداشت خاص می شود؛ مثل اعتقاد به عدل و امامت، که عدل از امور اعتقادی تابع توحید و امامت تابع نبوت است. از این رو است که می بینیم مذاهب مختلفی پدید آمده همچون شیعه و سنی که هر کدام طرز تفکر خاصی نسبت به امامت دارند. ✨✨✨✨ اعتقاد به رجعت از اصول دین نیست و معتقد نبودن به آن هم موجب کفر و خروج از دین نم باشد، بلکه از اصول مذهب امامیه است. به طوری که اعتقاد به اصل رجعت گروهی از مؤمنان و کافران به دنیا پیش از قیامت، ضروری است. هر چند که باور داشتن جزئیات مسائلی که در رجعت اتفاق می افتد لازم و ضروری نیست. به هر حال اعتقاد به رجعت همسنگ اعتقاد به صراط و میزان است. مرحوم «شُبَّر» در این باره می گوید: «اصل رجعت، حق است و شبهه ای در آن نیست و عدم اعتقاد به آن موجب خروج از جرگه مؤمنان و شیعیان می شود. چرا که رجعت از امور ضروری مذهب شیعه بوده و روایاتی که در مورد صراط و میزان و غیر آن دو به دست ما رسیده است، از جهت تعداد و نیز صحت مدارک و وضوح دلالت، افزونتر از روایات رجعت نیست. ☀️☀️☀️☀️☀️ با آنکه اعتقاد به صراط و میزان و جز آنها ضروری است اما، باید توجه داشت که اختلاف و بینش های متفاوت در جزئیات مسأله رجعت، ضرری به اصل آن نمی زند، همانطور که برداشت های متفاوت در ویژگی های صراط و میزان در اصل آن خدشه وارد نمی سازد»[5] 🌺🌺☘️☘️🦋🦋 📚اصول عقائد، سید عبدالله شُبَّر، بحث رجعت. https://eitaa.com/shamem_hoozoor #امام_زمان

🌹🌹🌻🌻✨✨ #پرسمان_مهدویت #سوال #چه_راه_هايى_براى_شناختن_مهدى_نمايان_وجود_دارد؟ #جواب اعتقاد به مهدويّت، از زمان پيامبر(صلى الله عليه وآله) رواج داشته و تقريباً بعد از واقعه ى كربلا و شهادت امام حسين(عليه السلام) ادّعاى مهدويّت نيز آغاز شد و برخى از مردم بعد از وفات محمّد حنيفه، او را مهدى دانستند و بعدها نيز عدّه اى خود را مهدى ناميدند و ادّعاى مهدويت كرده اند… براى اين كه ما مهدى نمايان را تشخيص دهيم، لازم است شناخت كامل از امام زمان(عليه السلام) داشته باشيم. در روايات ما آمده است كه زراره بن اعين از امام صادق(عليه السلام)سؤال كرد: «در زمان، غيبت امام زمان(عليه السلام)امام را چه گونه از امامان بدلى تشخيص دهيم؟». امام(عليه السلام)فرمود: «اين دعا را ياد بگيرد و تكرار كن: (اللهم عَرِّفني لنفسك فإنَّك إنْ لم تعرفني نَفسَك لَم أعرف نبيك. اَللهم! عرّفْني رسولك فإنّك إنْ لمْ تعرفْني رسولك لم أعْرِفْ حجتَك. اللهم! عرّفْني حجتك فإنّك إنْ لمْ تُعَرِّفْني حجتك ضَلَلْتُ عَن ديني.)[1] بنابراين، بر ما لازم است كه امام زمان(عليه السلام) را از چند جهت شناسايى كنيم، هم شناسنامه اى و هم اعتقادى و قلبى. روايات ما، به همه ى اين ها اشاره كرده اند و فرموده اند: «امام زمان(عليه السلام) از بنى هاشم و از اولاد فاطمه(عليه السلام)و از سلاله ى سيدالشهداء امام حسين(عليه السلام) و نام پدرش حسن و خودش همنام پيامبر(صلى الله عليه وآله) و…. است، و بعد هم خصوصيات شخصى و جسمى امام دوازدهم(عليه السلام)را بيان فرموده اند و گفته اند: او، شبيه ترين مردم به پيامبر(صلى الله عليه وآله)است; پيشانى حضرت فراخ و سفيد و تابان و اثر سجده در آن آشكار است; ابروهاى حضرت، به هم پيوسته است; چشم حضرت، سياه و سرمه گون است; در طرف راست صورت، خالى وجود دارد;[2] هنگام ظهور، با شمشير قيام مى كند; از ايشان، كرامت هاى بى شمارى ظهور مى كند. براى ظهور نيز علائمى حتمى و غيرحتمى بيان كرده اند، نداى آسمانى، خروج سفيانى، خروج خراسانى، قتل نَفْسِ زكيّه، فرو رفتن لشكر سفيانى در بيابانى ما بين مكه و مدينه [3] و… از جمله ى آن علائم است. از طرفى، انسان بايد آن قدر قدرت تشخيص داشته باشد تا بتواند امام مهدى(عليه السلام) را با اوصافى كه بعضى از آن ها ذكر شد، از مهدى نمايان تمييز دهد، چون، بديهى است كه در هر زمان، برخى عناصر فرصت طلب، از موضوع مهدويّت سوء استفاده مى كنند، چنان كه مدّعيان الوهيّت يا نبوت يا ساير مقامات معنوى، در دنيا كم نبوده اند، ولى اين ها، هرگز، دليل بر اين نمى شود كه منكر اصل وجود خدا و نبوّت انبيا و مهدويّت شويم. از اين رو، دانايان و اهل تشخيص، از پيامبران درخواست معجزه مى كردند. به همين دليل مشاهده مى كنيم كه براى شناخت امام بعدى، امام هر عصرى، براى اصحاب خود، علائمى از امام پسين را نشان مى دادند تا در مسئله، شكى باقى نماند و آنان بتوانند امام بعد را به صورت واضح، شناسايى كنند. ——————————————————————————– [1]. كمال الدين و إتمام النعمة، ج 2، ص 342. خدايا! خودت را به من بشناسان كه اگر تو، خودت را به من نشناسانى، پيامبرت را نمى شناسم. خدايا پيامبرت را به من بشناسان كه اگر پيامبرت را نشناسانى، حجّت تو را نخواهم شناخت. خدايا! حجّت و امام زمان را به من بشناسان كه اگر امامت را نشناسانى، در دينم گمراه خواهم شد. [2]. منتهى الآمال، ص 289. [3]. منتهى الآمال، شيخ عباس قمى; مهدى موعود، در اين كتاب بيش از چهارصد مورد، علامت ذكر شده است. ( اندیشه قم ) 🌹🌹🌻🌻✨✨ https://eitaa.com/shamem_hoozoor #امام_زمان

✨✨🌺🌺 #پرسمان_مهدویت #پرسش : روش مقابله و مبارزه امام زمان با مخالفین دین و معاندین، چگونه خواهد بود؟ #پاسخ : امام زمان علیه السلام، مهدی موعود و امید مستضعفان و مظلومین و ستمدیدگان است. ستم دیدگانی که در طول تاریخ، از زمان حضرت آدم علیه السلام تا کنون و تا عصر ظهور، همواره با دسیسه ها و توطئه های ناجوانمردانه، حقوقشان پایمال و خونشان به ناحق بر زمین ریخته شده و می شود و تلاش آنان برای گرفتن حقوقشان به نتیجه ننشسته است و همه منتظر مصلح حقیقی و انتقام گیرنده واقعی هستند. ظهور امام زمان علیه السلام برای بر افکندن ظلم و بیداد و پر کردن جهان از عدل و داد است و ایشان هم، مانند پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و همه انبیاء الهی، در آغاز قیام از راه دعوت مردم به برقراری قسط و عدل و تربیت انسان های نا آگاه شروع می کنند، ولی یکی از اقدامات مؤثر ایشان، جنگی تمام عیار، با تمام انسان های طغیان گر است؛ زیرا مطالعه تاریخ بشری به خوبی این واقعیت را روشن می کند که برخی از موانع راه رشد و تکامل انسان، جز با اعمال قدرت از سر راه برداشته نمی شود و تعالیم اخلاقی و اصول تربیتی هر چند تأثیرهای ژرف و گسترده داشته است، لیکن این تأثیرها در عموم از افراد حق پذیر انسانی بوده است و در طبقه سلطه طلب و دنیا دار و استعمارگر که منابع قدرت اقتصادی، سیاسی و نظامی بشری را در اختیار داشته و دارند، یا هیچ تأثیری نداشته یا تأثیری تحول آفرین و دگرگون ساز نداشته است و برای تربیت و یا برداشتن آنان باید از راه دیگری وارد شد. از این رو مسأله جنگ و کاربرد نیروی نظامی به عنوان یک ضرورت برای دستیابی به هدف های انسانی مطرح می گردد. در قرآن کریم به این ضرورت اشاره شده می فرماید: «وَ قاتِلُوهُمْ حَتّی لا تَکُونَ فِتْنَةٌ وَ یَکُونَ الدِّینُ لِلّهِ؛ و با آنها پیکار کنید! تا فتنه (و بت پرستی، و سلب آزادی از مردم،) باقی نماند؛ و دین، مخصوص خدا گردد.»[1] تاریخ پیامبران نیز سرشار از این شیوه مبارزه و جهاد است و هر جا پیامبری به ادای رسالت برخاست و دعوتی آغاز کرد، درگیری و نزاع نیز به میان آمد و تضادها پدیدار شد. از این رو پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله که «رحمة للعالمین» است و اشاعه مکارم اخلاق شعار اوست، درگیر تدارک هشتاد و سه جنگ شده است و حتی برای مبارزه با مخالفان داخلی، نیرو بکار برد.[2] حضرت مهدی علیه السلام نیز به عنوان یک ضرورت، از قدرت نظامی بر علیه مستکبران و ظالمان استفاده خواهد کرد و زمین را از لوث وجود آنان پاک خواهد کرد. امام محمد باقر علیه السلام می فرمایند: «در وجود حضرت مهدی علیه السلام شباهت هایی به پنج تن از پیامبران به چشم می خورد، شباهت او به جد بزرگوارش حضرت محمد صلّی الله علیه و آله ، قیام او با شمشیر (قدرت نظامی) و کشتن دشمنان خدا و دشمنان رسول خدا صلّی الله علیه و آله و ستمگران و طاغوت ها است و آن حضرت با شمشیر و ایجاد رعب و وحشت در دل دشمنان پیروز می شود.»[3] آری در عصر ظهور حضرت مهدی علیه السلام، مهلت مدارا با ظالمین و طواغیت و سد کنندگان راه خدا به سر آمده است و آن حضرت همه موانع را از سر راه خود بر می دارد. انشاء الله امام عصر علیه السلام مانند رسول خدا صلّی الله علیه و آله عمل خواهند کرد و بعید نیست که اقلیت هایی از ادیان آسمانی با رعایت مقررات اسلامی و با رعایت اصول «اهل ذمه» به دین خود باقی بمانند.[4]چون پیشرفت اسلام نه با زور، بلکه با کشش و جاذبه معنوی و اتمام حجت اخلاقی و عقلی و روانشناختی و شکوفا شدن فطرت ها و تبیین دقیق و بی پیرایه ارزش ها و معارف دینی خواهد بود و شمشیر تنها برای کسانی است که نه تنها هیچ منطق و حجتی آنان را قانع نمی کند، بلکه در راه گسترش حق، سنگ اندازی کرده و مانع رسیدن پیام حق به انسان های دیگر می شوند. پی نوشتها: [1]- سوره بقره، آیه 193. [2] - عصر زندگی، محمد حکیمی، ص60. [3] - شیخ صدوق- کمال الدین، ج1، ص327، به نقل از عصر زندگی، محمد حکیمی، ص60. [4] - حکومت جهانی حضرت مهدی علیه السلام، آیت الله العظمی مکارم شیرازی، ص325. منبع: www.hawzah.net ✨✨🌺🌺 #امام_زمان(عج)

✨✨♣♣ #پرسمان_مهدویت #پرسش : آیا بعد از شهادت امام زمان علیه السلام، قیامت برپا می‌شود؟ #پاسخ : از روایات «رجعت» استفاده می شود که نخسین کسی که برای فرمانروایی جهان پس از شهادت حضرت مهدی علیه السلام رجعت می کند، امام حسین علیه السلام است. امام صادق علیه السلام در این باره فرموده اند: «نخستین کسی که زمین برای او شکافته می شود و به روی زمین رجعت می کند، حسین بن علی علیه السلام است».[1] بر طبق روایات، امام حسین علیه السلام در اواخر حکومت امام زمان علیه السلام با اصحاب باوفایش رجعت می کنند و پس از شهادت حضرت مهدی علیه السلام، امام حسین علیه السلام بدن آن حضرت را غسل و کفن می کنند و به خاک می سپارند. امام رضا علیه السلام در این زمینه فرموده اند: «امام را جز امام غسل نمی دهد».[2] سپس امر حکومت را به دست می گیرد و به قدری حکومت می کند که از کثرت سن ابروهایش روی دیدگان مبارکش را می پوشاند... البته در برخی روایات دیگر آمده: چون قائم آل محمد صلّی الله علیه و آله از دنیا برود و یا شهید شود، چهل روز پس از آن قیامت بر پا می گردد و مردگان از گورها به درآیند و برای حساب و جزای محشر آماده گردند.[3] اما «شیخ حر عاملی» در این باره می نویسد: شاید چهل روز، ایام رجعت باشد و این عدد اشاره به کمی دوران حضرتش باشد، چون مقدار زیاد را با عدد هفتاد و مقدار کم را با اعداد کمتر معرفی می کنند. یا این که هر روزی برابر هزار سال باشد؛ چنان که خداوند می فرماید: «یک روز نزد پروردگار مثل هزار سال است که شما می شمارید»، و شاید هم مراد از قیامت در این روایات، قیامت صغری یعنی رجعت باشد و البته اطلاق قیامت بر رجعت، مانعی ندارد و قیامت ممکن است بر هر دو اطلاق شود.[4] 📚 1. بحارالانوار، ج53، ص46؛ تفسیر عیاشی، ص281. 2. اصول کافی، ج1، ص384؛ بحارالانوار، ج3، ص13. 3. ارشاد، شیخ مفید، ترجمه ساعدی، ص708، نقل از کتاب یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان(عج)، علیرضا رجالی تهرانی، ص230. 4. الایقاظ من الهجعة، شیخ حر عاملی، (ترجمه احمد جنتی، ص400) نقل از همان. منبع: www.hawzah.net ✨✨♣♣ https://eitaa.com/shamem_hoozoor

💠#پرسمان_مهدویت 🌷🌷 #پرسش : قضاوت و داورى امام مهدى علیه السلام در دوران ظهور چگونه خواهد بود؟ #پاسخ : در روایات شیعه(1) آمده است که قضاوت و داورى امام مهدى علیه السلام همانند قضاوت و داورى پیامبر خدا داوود علیه السلام است، حال به شرح این موضوع مى‌پردازیم: در حدیثى آمده رسول خدا صلى الله علیه و آله مى فرمایند: «إنّما أقضى بینکم بالبیّنات والأیمان، وبعضکم ألحن بحجّته من بعض، وأیّما رجل قطعت له قطعةً فإنّما أقطع له قطعة من نار(2)؛ من در میان شما تنها از روى بیّنه و سوگند، قضاوت مى‌کنم. برخى از شما در آوردن بینه و حجّت ظاهرى از دیگران تواناتر و چیره دست‌تر هستند و هر کدام از شما که بدین وسیله چیزى از مال دیگرى را براى او جدا سازم در واقع پاره‌اى از آتش را برایش جدا نموده‌ام.» در شرح این روایت باید گفت: هر گاه دو نفر بر سر مالکیت یک چیزى با هم اختلاف مى‌کردند به نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله مى‌رفتند و ایشان از شاکى درخواست دلیل و بینه مى کرد؛ حال اگر شاکى، بینه اى اقامه مى کرد، رسول خدا صلى الله علیه وآله آن چیز را از طرف مقابل مى گرفت و به شاکى مى داد. به عبارت دیگر، مبناى قضاوت ایشان بر اساس بینه و دلیل ظاهرى، استوار بود. رسول خدا صلى الله علیه و آله مى‌فرماید: «من تنها از روى دلیل و بینه میان شما قضاوت مى کنم، امّا اگر بینه شاکى، کذب باشد و از این طریق، چیزى را تصاحب نماید، باید بداند که پاره‌اى از آتش جهنم را از آنِ خود کرده است». معناى سخن رسول خدا صلى الله علیه و آله این است: وظیفه‌ی من قضاوت بر اساس بینه و دلیل ظاهرى است، اما اگر شاکى بداند که چیز مورد اختلاف از آنِ او نیست، نباید آن را بگیرد. بنابراین، داورى و قضاوت اسلامى در مورد اختلافات مردم چه در زمان پیامبر و چه بعد از ایشان، بر پایه‌ی قواعد و اصول مورد اتّفاق، صورت مى‌گیرد و این قواعد از حدّ ادلّه‌ی عادى و مرسوم ظاهرى، فراتر نمى‌رود. در حالى که امام مهدى علیه السلام پس از ظهور، بر طبق این قواعد و احکام ظاهرى حکم نمى‌کند و تنها بر اساس واقعیت بیرونى در میان مردم، قضاوت مى‌کند. براى مثال، اگر ایشان ملاحظه نماید که فلان کتاب از آنِ «زید» است و شخص دیگرى به نام «عَمْرو» آن را تصاحب کرده، کتاب مذکور را مى‌گیرد و به وى بازمى‌گرداند و هر گاه مشاهده نماید که شخصى در خانه‌ی فردى دیگر، منزل گزیده است، آن را از او مى‌گیرد و به صاحب اصلى خانه، بازمى‌گرداند، گرچه این غاصب، ادله‌ی محکمه پسند ظاهرى نیز در اختیار داشته باشد. بنابراین، در پرتو حکومت امام زمان علیه السلام بر اساس واقعیت امر، عمل مى‌شود و کلیه‌ی حقوق به صاحبان آن بازمى‌گردد. 📚 پی‌نوشت‌ها: 1- بصائر الدرجات: 259، کتاب الغیبة، نعمانى: 314، بحار الأنوار: 52 / 319. 2- الکافى: 7 / 414، حدیث 1، با اندکى اختلاف در الفاظ. 📚 منبع: موعود آسمانی (پژوهشی در امامت حضرت امام مهدی علیه السلام از دیدگاه مسلمانان)، آیت الله سیّدعلی حسینی میلانی، قم: الحقایق، چاپ اول (1390) 🌷🌷 https://eitaa.com/shamem_hoozoor

✨✨🌱🌱 #پرسمان_مهدویت #پرسش : امام مهدی (عج) چگونه به یاد امام حسین (ع) هستند؟ #پاسخ : از آنجا که امام حسین (ع) با تمام وجود همه توانمندی ها و سرمایه‏ های خود را ایثار کرد تا اسلام را از خطر اساسی برهاند؛ آخرین حجت الهی نیز تصریح دارند که همواره به یاد ایثارگری و فداکاری های آن حضرت هستند و شب و روز با یادآوری مصیبت هایی که بر ایشان روا داشته شد خون گریه می‏ کنند. در بخشی از زیارت «ناحیه مقدسه» در این باره می‏ خوانیم: ...اگر روزگار وقت زندگی مرا از تو [ ای حسین (ع) ] به تأخیر انداخت و یاری و نصرت تو در کربلا در روز عاشورا نصیب من نشد، اینک من هر آینه صبح و شام به یاد مصیبت های تو ندبه می‏ کنم و به جای اشک بر تو خون گریه می‏ کنم... بدون تردید این قبیل از تعابیر نهایت محبّت و دلبستگی حضرت مهدی (ع) را به سیّد الشهداء (ع) نشان می‏ دهد و ضرورت زنده نگه داشتن خاطره اباعبداللّه (ع) از جمله از طریق عزاداری برای آن حضرت را مورد تأکید قرار داده و عمق فاجعه کربلا و جنایت بنی امیه به اسلام و انسانیت را افشا می‏ کند. حتی این به یاد امام حسین (ع) بودن در عملکرد سایر ائمه اطهار (ع) نیز به چشم می‏ خورد؛ یعنی آنها نیز در مواقع اشاره به فداکاری ها و مظلومیت های امام حسین (ع) به گونه‏ ای موضوع امام مهدی (ع) را مورد تأکید قرار داده‏ اند به عنوان مثال در دعای ندبه امام صادق (ع) یاد سیّد الشهداء (ع) به همراه امام مهدی (ع) گرامی داشته شده است. در حقیقت شکایت شهادت جانگداز حضرت امام حسین (ع) به ساحت مقدّس حضرت بقیة‏اللّه (ع) شده است و درخواست می‏ شود که به عنایت خداوند متعال هر چه زودتر زمینه ظهور فراهم شود بلکه هر چه زودتر مهدی موعود (ع) ظهور نموده انتقام خون آن حضرت را از دشمنان بگیرند...و حتی به پیروان اهل بیت (ع) توصیه می‏ شود که در شب میلاد امام عصر (عج) از زیارت امام حسین(ع) غافل نشوند. البتّه این موضوع به همین صورت در مورد امام حسین (ع) نیز مطرح است؛ یعنی حضرت اباعبداللّه الحسین (ع) نیز همواره به یاد مهدی موعود بوده‏ اند. در دعای روز ولادت امام حسین (ع) از امام مهدی (ع) یاد می‏ شود و در روز عاشورا و در زیارت عاشورا نام و یاد مهدی (ع) تسلی بخش قلب سوزان شیفتگان اهل بیت (ع) است. مجموعه این برنامه‏ های حساب شده، پیوند عاشورا و امام حسین (ع) را با قیام جهانی امام مهدی (ع) هر چه بیشتر روشن می‏ سازند. گذشته از همه آنچه بیان شد، طبق روایات بسیاری که از حضرات معصومین (ع) نقل شده است در بسیاری از مسائل جزئی نیز امام مهدی (ع) با امام حسین (ع) پیوستگی ها و ارتباطات قابل توجهی دارند که از آن جمله است: 1. روز ظهور امام مهدی (ع) مقارن با روز عاشورا است. از امام باقر (ع) روایت شده است: قائم آل محمّد (ص) در روز شنبه که مصادف با روز عاشورا؛ یعنی همان روزی که حضرت اباعبداللّه(ع) به شهادت رسیدند قیام خواهد کرد.1 2. از مجموعه روایات به خوبی روشن می‏ شود همان گونه که امام حسین (ع) نهضت خود را از مکه آغاز کردند؛ یعنی پس از خارج شدن از مدینه به مکه آمدند و از کنار بیت‏ اللّه‏ قیام خود را به مردم خبر دادند و به سمت کوفه حرکت کردند، حضرت مهدی (ع) نیز از کنار بیت اللّه جهانیان را به بیعت با خود فرا خواهد خواند و آن گاه حرکت های اصلاحی را تداوم خواهد بخشید و در نهایت مقرّ حکومتی خویش را در کوفه قرار خواهد داد. 3. حتی طنین صدای امام مهدی (ع) همان طنین صدای امام‏ حسین (ع) است. پیام مهدی (ع) همان پیام حسین (ع) است که فریاد می‏ زند: ای مردم مگر نمی‏ بینید به حقّ عمل نمی‏ شود و از باطل خودداری نمی‏ گردد... امربه معروف و نهی از منکر کنار گذاشته شده است و احکام الهی و سنن پیامبر (ص) آشکار هتک می‏ شود و... این پیام و هشدار در لحظه ظهور با همان صدا به مردم جهان اعلام خواهد شد که امام حسین (ع) در روز عاشورا با همان لحن و آهنگ مردم را به تبعیت از حقّ و اعراض از بدی ها فرا خواندند: إنّ صوت القائم یشبه بصوت الحسین (ع) یعنی: صدای [گیرا و دلنواز] قائم شبیه [طنین خوش] صدای اباعبداللّه (ع) است. 4. برخی از یاران امام حسین (ع) پس از رجعت در رکاب امام مهدی (ع) به یاری آن حضرت خواهند پرداخت و حتی برخی از فرشتگانی که جزء اصحاب امام‏ حسین (ع) بوده‏ اند در خدمت قائم آل محمّد (ص) خواهند بود و... . « أللّهمّ نرغب إلیک دولة کریمة تعزّبها الإسلام و أهله و تُذِّلُ بها النفاق و أهله…» 📚 پی‌نوشت‌: 1.بحارالانوار، ج52، ص 285. https://rasekhoon.net/faq/show/1040125/%D8%B3%DB%8 C%D8%B1%D9%87-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86 راسخون ✨✨🌱🌱 https://eitaa.com/shamem_hoozoor