<mark class="format"> وَ قَالَ عليه‌السلام </mark> لِسَانُ اَلْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ وَ قَلْبُ اَلْأَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِهِ و فرمود: زبان خردمند در پس دل اوست، و دل نادان پس زبان او <mark class="format"> قال الرضي </mark> و هذا من المعاني العجيبة الشريفة و المراد به أن العاقل لا يطلق لسانه إلا بعد مشاورة الروية و مؤامرة الفكرة و اين از معنيهاى شگفت و شريف است و مقصود امام (عليه السلام) اين است كه: خردمند زبان خود را رها نكند تا كه با دل خويش مشورت كند و با انديشۀ خود رأى زند و الأحمق تسبق حذفات لسانه و فلتات كلامه مراجعة فكره و مماخضة رأيه فكأن لسان العاقل تابع لقلبه و كأن قلب الأحمق تابع للسانه و نادان را آنچه بر زبان آيد و گفته‌اى كه بدان دهان گشايد، بر انديشيدن و رأى درست را بيرون كشيدن سبقت گيرد. پس چنان است كه گويى زبان خردمند پيرو دل اوست و دل نادان پيرو زبان او.! نهج البلاغه : حکمت ها : تفاوت عاقل و احمق گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/100001361