از بس که آفریده گلت را خدا ملیح پا تا به سر ملیحی و سر تا به پا ملیح چشم و لب و دهان و بناگوش و غبغبت هر یک به شیوه‌ای خوش و هر یک به جا ملیح شرم و حیا، تو را به ملاحت فزوده است خوش آنکه شد ز دولت شرم و حیا ملیح تا عندلیب نغمه سراید ز عشق گل باشد بیاد روی تو، گفتار ما ملیح (صابر) چو غنچه شو متبسم، چو گل مخند زیرا که نیست خندهٔ دندان‌نما ملیح صابر همدانی : گزیدهٔ اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/131731