او در اعیان ثابت و اعیان در او هست این آئینه را یک پشت و رو غیر هستی نیستی باشد بلی کل شیئی هالک الا وجه هو دیدم او را هم بچشم او عیان چون بخون دیده کردم شست و شو راز خود با خویشتن گوید مدام از زبان این و آن با گفتگو دید کوهی ذات شارح را بذات چون گذشت از اعتبار این و او کوهی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۹۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/130799