اگر به میکده ام یکشب انجمن باشد چراغ انجمن آن به که یار من باشد چه میل باغ کنم با وجود قد و رخش که صد فراغتم از سرو و یاسمن باشد ز زلف پرشکنش صید دل چسان برهد که صد کمند بلا زیر هر شکن باشد شهید عشق تو از خاک چون برآرد سر چو لاله غرق می و داغ بر کفن باشد ز روضه دیر مغان آرزو کنم در حشر غریب را دل محزون سوی وطن باشد کجاست می که بشوید ز لوح خاطر پاک گرت ز محنت دوران دو صد سخن باشد اگر به دشت فنا خاک ره شود فانی به باد سوی تواش میل آمدن باشد امیرعلیشیر نوایی : دیوان اشعار فارسی : غزلیات : شمارهٔ ۱۷۶ - تتبع خواجه گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/120201