این چه درد تاب نورد است و کدام رنج تیمار آورد که بر آسمان از آه آذر افروزم اختر سوخت، و در لای خیز دیده خونریزم رخت به دریا افکنده رباعی: رنجی که به پای مهر سای تو فتاد نز کاوش بخت مهرزای تو فتاد این دود دل من است کز چالش زلف از سینه برآمد و بپای تو فتاد اگر دور از جان رامش پروردت تا آغاز شام این درد آرام نگیرد و نوید آسودگی را از سر کار دوست نامه و پیغام نیاید. مصرع:«اکبرم رفت و ندیدم دیگرش»، را برای این خسته بی کوی و کس باید خواند و موی مویان بر این کشته بی دادرس باید گریست. ترا به علی «ع» هر چه زودتر مژده تندرستی را نامه نگاری فرمای و از آرامش درد پاینده مستمند خود را سپاسی بر سر نه. یغمای جندقی : منشآت : بخش اول : شمارهٔ ۲۷ - به یکی از محبوبان که علی اکبر نام داشته نگارش رفته گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/126179