ای چشم یار بس که دل آشوب و دلبری از یک نگاه آفت هفتاد کشوری بی هوشی است علت بیماریت نه ضعف ز آن رو به کار دل شکری بس دلاوری اسلامم از تو خفت به خون راستی چرا چندین سیه درون و کژ آیین وکافری قلب صفوف جان و دل ار صد وگر هزار چون چار فوج غمزه به یک لحظه بر دری اندوه هر درونی و آشوب هر دیار غوغای هر سرایی و سودای هر سری از تیغ غمزه با همه کژی به قتل ما با نیزه های خطی خون ریز همسری داغ درون و زخم دلم را بهر نظر با صد هزار دشنه و زوبین برابری نازم به جادوی توکه با صد هزار چشم در عمر خویش چون تو ندیدم فسون گری بیمار تندرستی و سرمست هوشیار هندوی پاسبانی و سالار لشکری از هر نظاره غیرت صد راغ آهویی از هر اشاره خجلت صد باغ عبهری مستغنیم ز می به تو کز هر نگاه گرم از صد پیاله صاف ز دل غم زدا تری یک رشحه از شراب تو کم ناید ای شگفت نشنیده هیچ کس چو تو ساقی و ساغری بهر نشاط و نشاه ی خود دانم آنقدر کز باده بهتری و ندانم چه جوهری از دامن وفای تو تا دست نگسلم در پای دل مرا عوض خار خنجری چون کار من ز حالت عاشق خراب تر چون بخت من ز روز صفایی سیه تری صفایی جندقی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۳۶۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/129416