ای گل به سیر باغ چو باد صبا مرو بیرون ز خانه ای چمن دلگشا مرو محراب از انتظار تو آغوش کرده وا بر خانه خدا ز برای خدا مرو یکجا نشین به معنی بیگانه خوی کن بیرون ز خود به هر سخنی آشنا مرو ناموس بلبل چمن خود مده به باد چون بوی گل به آه نسیمی ز جا مرو جای تو چشم من بود ای نور چشم من مانند سرمه سر زده در دیده ها مرو هر جا رود ز سایه جدا نیست آفتاب کم نیستم ز سایه تو از من جدا مرو مانند کوه پای به دامن کشیده دار چون برگ کاه بر طرف کهربا مرو ماهی به آب زنده و من با وصال تو یعنی که دور از نظر سیدا مرو سیدای نسفی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۴۹۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/134669