با تار نظاره، رشته ی جان افتاده بدست شعربافان دایم باشد دلم دران کو سرگشته دران به رنگ ماکو دل را گردید آشیانه تا رفت به شعرباف خانه در بار، قماش های تابان چون قوس و قزح کشیده الوان مشغول به کار گشته اطفال مانند پری که واکند بال موزونی های قد طفلان چون مصرع های شوخ دیوان وحیدالزمان قزوینی : شهرآشوب کوچک : بخش ۲۷ - صفت شعربافان گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/126941