به امیدی که چو طفل نگهم بازآیی تا دم صبح، در خانه چشمم وا بود طرفه راهی ست ره مرگ که با اینهمه خوف هرکه دیدیم، درو بی خبر و تنها بود طغرای مشهدی : گزیدهٔ اشعار : ابیات برگزیده از غزلیات : شمارهٔ ۳۷۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/136927