تا جان مرا باده مهرت سوده است جان و دلم از رنج غمان آسوده است گر باده به گوهر اصل شادی بوده است پس چون که ز باده تو رنج افزوده است ابوالفرج رونی : دیوان اشعار : رباعیات : شمارهٔ ۵۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/95635