تو که پیش بیغمانی چو گل از نشاط خندان رخ خود چو غنچه درهم چه کشی ز دردمندان ز لب تو بیعنایت، بکجا برم شکایت که صدم جفاست از وی ز تو صدهزار چندان چکنم که در نگیرد بتو شمع برق آهی که چو موم نرم سازد دل سخت تر ز سندان بلب تو جای دندان که گمان برد ز تندی چو مجال دیدن کس نبود چه جای دندان تو بدین جمال و خوبی دل تنگ نیست جایت که فرشته کس مقید نکند بکنج زندان دل من بخود پسندی نکشد ز سجده ات سر که فرشته دیو سازد سر کبر خودپسندان نرسید دست اهلی بسه قدان گلرخ نرسد بدست کوته گل وصل سربلندان اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۱۵۹ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104321