جانا شب دوش مرغکی غالیه فام از بهر وفایی چه خوش افتاده به دام یک پشت، دو هفت گردن و یازده رو دو چار سر و دو شش قدم و هفت اندام دو شهپر و سیزده دم و شش منقار نه ناخن هم چو خنجر و شازده نام سه اختر و یک پاره مه و چار هلال با پنج در و ده صدفش، بود به کام ای دوست! اگر این مرغ تو دانستی چیست این مرغ «وفایی» ز وفا باد حرام وفایی مهابادی : دیوان فارسی : غزلیات : شمارهٔ ۵۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/131831