جهان بر خود مرا واله گرفته ست مرا خود دل ز شهر و ده گرفته ست به خاک این چمن، تهمت چه بندم غبار از خود دلم چون به گرفته ست کمندم با وجود لاغری ها همیشه آهوی فربه گرفته ست نگردد گریه ی مستانه ام کم که این باران شب شنبه گرفته ست سلیم از اعتقاد حسن طبع است که عالم را به خود واله گرفته ست سلیم تهرانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۲۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/100886