داری دولبی که از ازل هم نمکند در بزمگه شراب حسنت گزکند دارند جدایی به گه خنده ز هم چون نوبت بوسه می شود، هر دو یکند طغرای مشهدی : گزیدهٔ اشعار : رباعیات : شمارهٔ ۱۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/137358