دمید صبح و به باغ از پی هوا رفتم نسیم آمد و چون بوی گل ز جا رفتم تپیدن دل خود گوش کن، نه بانگ درا که من به راه محبت به این صدا رفتم نداشت سایه ی طرف کلاه خوبان را هزار مرحله بیش از پی هما رفتم نشان من نتوان یافتن به گوشه ی فقر که چون غبار در آغوش بوریا رفتم قبول عشق نمودم به صبر خویش سلیم به کف گرفته چراغ از پی صبا رفتم سلیم تهرانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۷۶۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/101524