ماند ای شیخ، که مانی به ابابیل سفید همچو گنبد به سر گور تو مندیل سفید هر سر موی تو پیداست ز زیر جامه چون سیاهی سرتر بود ز قندیل سفید محک حال بد و نیک جهان نزدیک است می نماید ز ره دور سیه، میل سفید بس که در مملکت هند، مغول خوار شده ست می کند خاک سیه بر سر خود فیل سفید سلیم تهرانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۶۵۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/101413