نهال ما که چو نی پر ز بند می روید ازو چو غنچه دل مستمند می روید چنان ز عشق به دل داغ سوختن بردم که بعد مرگ ز خاکم سپند می روید ز آرزوی سر زلف او من آن صیدم که هر کجا که نهم پا، کمند می روید نصیب من دم آبی نشد ز همت من چو سبزه ای که ز جای بلند می روید به هر چمن که گشاید سلیم زخم نهان ز شاخ، غنچه ی او هرزه خند می روید سلیم تهرانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۵۳۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/101290