وه که در وقت گلم زان گل رخسار جدا گل جدا آتش من نیز کند خار جدا از جدایی من و یار ابر ز تأثیر بهار من جدا گریه کنان ابر جدا یار جدا چه فراق است که جانان چو جدا گشت ز من دل ز جان گشت جدا جان ز تن زار جدا آن پری پیکر ازین خسته جدایی طلبد همچو جان کو شود از پیکر بیمار جدا در و دیوار ز هم گشت جدا بسکه زدم سر جدا بر در آن کوی و به دیوار جدا ساقیا داروی بیهوشیم افکن در می که نباید به دلم هوش ز دلدار جدا فانیا جام فنا نوش درین دیر اگر بیخودی خواهی ازان دلبر خمار جدا امیرعلیشیر نوایی : دیوان اشعار فارسی : غزلیات : شمارهٔ ۳۰ - تتبع میر گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/120055