کاکل او درهم است از شورش سودای خویش از پریشانی ندارد زلف او پروای خویش نشأه مستی ز عمر جاودانی خوشترست خضر و آب زندگانی، ما و ته مینای خویش در میان هر دو موزون آشنایی معنوی است سرو تا بالای او را دید جست از جای خویش! صائب تبریزی : دیوان اشعار : متفرقات : شمارهٔ ۴۷۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/59784