کجاست عشق که آتش فروز آه شود مرا به چشمه ی تحقیق، خضر راه شود هلاک مشرب آنم که پاره ی نمدی اگر ز خرقه زیاد آیدش، کلاه شود دهد به خلوت دل وعده ی وصال مرا هزار حیف، کسی نیست تا گواه شود! به رنگ اخگر کشمیر، روی خود را چند کنیم زآتش می سرخ و او سیاه شود ز خاک بر سر خود ریختن چو چاه کنان اسیر عشق به هرجا نشست، چاه شود ز بس رجوع خلایق، سلیم نزدیک است که راه خانه ی درویش، شاهراه شود سلیم تهرانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۵۰۹ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/101269