کرشمه ی تو اگر دست از شراب کشد ز باده، دست و دهن را سبو به آب کشد تو چون پیاده روی، شاخ گل عنان گیرد وگر سوار شوی، ماه نو رکاب شود به بزم حسن، رخ او کنایه ی خوبی به ماه گوید و بر گوش آفتاب کشد خوش آن حریف که همچون حباب می دایم به باده دامن آلوده را به آب کشد سلیم رو به خرابات کن ز راه حرم چه لازم است کسی این همه عذاب کشد سلیم تهرانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۵۳۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/101292