کیف و جان بخشدم آن لب می نابست مگر؟ روح صافی کندم لعل مذابست مگر؟ خواب در چشم، ندارم ز خیال مژه ات خیل هندو زده صف رهزن خوابست مگر؟ حمرت بیضه من هست و به خوناب سرشک آمده بر می گلرنگ، حبابست مگر؟ آب کوثر ز کف حور ندارد مستی در کف ساقی گلچهره شرابست مگر؟ تنگ و تاریک دلم کز غم او گشت خراب کنج ویران من خانه خرابست مگر؟ ندهد عشق و میم نشاء به پیری گفتم گفت پیر خردم عهد شبابست مگر؟ سیل می کشور هوش و خردم کرد غریق فانیا در عجبم عالم آبست مگر؟ امیرعلیشیر نوایی : دیوان اشعار فارسی : غزلیات : شمارهٔ ۲۰۰ - مخترع گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/120225