گر چه چون پروانه از شمع وصالت سوختم شمع هم میسوزد از آه دل آتش فشان ما ز لعل یار دندان طمع برکنده ایم چون بکام دل نمی یابیم بوسی از گران باسگان کوی او میباش شبها تا بروز کوهیا می مال روی زرد خود بر آستان کوهی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۸۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/130791