یار به من باز جفا می کند
ترک مدارا و وفا می کند
میزندم گر چه به تیر نگه
رحمت و بی رحمی نما می کند
می کشدم هر نفسی چند بار
شکر که این ظلم مرا می کند!
چشم من افتد به رخش در نماز
دست به رو بهر دعا می کند
جانب مسجد گذرم از قضا
همچو نمازم که اداء می کند
گر چه دل از زخم جفایش پر است
لعل لبش باز دوا می کند
خواهم اگر بوسه کنم نقش پاش
از پس خود شور به پا می کند
پرده ساز غم او از فراق
نغمه «عشاق » نوا می کند
طغرل روحم به حریم درش
دم به دم از شوق هوا می کند
طغرل احراری : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۴۲
گوهرین (گنجینه های مکتوب)
https://gowharin.ir
https://gowharin.ir/gowhar/119830