ای نسیم از چیست زلفش را پریشان کرده ای
صد دل شیدا بهم دست و گریبان کرده ای
صد چو مجنون آشکارا در بیابان طلب
خویش را لیلی صفت در خیمه پنهان کرده ای
میزند موج سرشکت لطمه بر کشتی چرخ
از تنور سینه باز ای دیده طوفان کرده ای
ای زلیخا بارسن بازی گیسوی دراز
صد چو یوسف در تک چاه زنخدان کرده ای
عاشقان بردند نامت مدعی شد در طلب
وه که ایشان را به آن گفتن پشیمان کرده ای
غمزه را گفتی که بشکن توبه زهاد را
فتنه مخمور را ساقی مستان کرده ای
ارغوان رخ تن سمن شمشاد قد مو ضمیران
پای تا سر خویش را رشک گلستان کرده ای
زلف زنار و رخت میخانه محراب ابروان
قبله گاهی رسم اندر کافرستان کرده ای
جای طوطی خطت بنشانده خال سیاه
زاغ را بهر چه جا در شکرستان کرده ای
کس دگر آشفته شکرباز نشناسد زهند
تا شکر ریزی تواند ملک ایران کرده ای
از نی کلک تو میریزد مدیح مرتضی
شکرستانی عیان از این نیستان کرده ای
آشفتهٔ شیرازی : غزلیات : شمارهٔ ۱۰۰۱
گوهرین (گنجینه های مکتوب)
https://gowharin.ir
https://gowharin.ir/gowhar/100499