در خاک مرا ز آتش دل گشت بدن آب شد هممچو حبابم کفن از پهلوی تن آب از هر گل این باغ شمیم جگر آید گویا که ز ابر مژه ام خورده چمن آب چون غنچه بهر قطرهٔ اشکم گل زخمی است برداشته از چاک جگر دیدهٔ من آب از یاد شکرخند تو گردیده ز شبنم گرداب صفت غنچهٔ گل را بدهن آب جویای تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۴۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/102035