تا هوای اوست دل را در قفس همچون حباب می روم از ضعف بر باد نفس همچون حباب مرهم ناسور دل را گشت شکر خنده ات شد فراهم زخم اندام جرس همچون حباب کم نگردد اشک و آه عاشقان مانند شمع می رود از خود به آهی بوالهوس همچون حباب جویای تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : غزلیات : شمارهٔ ۱۵۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/102038