طول زلفت کم زقامت نیست گر سنجی بگو روز و شب میزان چو می آید برابر می شود اعتمادی بر نفس نبود که چون برگشت بخت هر چراغ زندگانی باد صرصر می شود سیل اشک از سینه ات بر دامن مژگان مریز هر قدر در خم بماند باده بهتر می شود اهل دل را می رسد در خورد استعداد فیض چون ترقی کرد آب صاف گوهر می شود کفر باشد؛ کفر؛ نومیدی، که تحصیل مراد گر نشد این بار جویا بار دیگر می شود جویای تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۴۷۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/102363