آنکه چون جامی خورد آتش به بزمی در زند آفت دوران شود گر ساغر دیگر زند می تواند گشت از خوان که و مه کامیاب دست تسلیم آنکه دایم چون مگس بر سر زند می تواند روز و شب تاج سر افلاک بود هر که استغنا چو مهر و ماه بر افسر زند مدت ایام دولت پنج روزش بیش نیست مدعی جویا چو گل گیرم که طبل زر زند جویای تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۵۱۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/102404