ز مستی گر رسد دستم به لبهای نمک سودش شود یاقوت دست افشار لعل خنده آلودش مروت نیست با طبعم گهی از ناز می گوید چه می کردم اگر انصاف هم یارب نمی بودش نگاه گرمی امشب آتشی افروخت در دلها که چشم مهر و مه روشن بود از سرمهٔ دودش به امید مروت صبر بر بیداد او کردم ندانستم جفا و جور جویا خواهد افزودش جویای تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : غزلیات : شمارهٔ ۷۵۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/102646